Sürgün Şiiri - Mehmet Necip Özmen

umudu biricikti
uykusu yok yoksul
günleri çarçabuk
uzun idi yol geceleri
küf kokardı
öfkeli
zehiri keskin
yıllandı artık
sabır taşıydı bekleyişi
göçtürürlerdi yer be yer
sinsiden
o
yeniden vardı

onlar
yeniden yaşardılar
bir yerlerdeydiler daim
usanmaz
uslanmazdılar
beklerdiler sürgünü
sürgünler de onları

umut biricikti
biricikleri ne de çok
gizliydiler bir yerlerinde
görülmez karanlıkların
günün birinde gelecektiler
kralı sürgünlerin
ve bu şehrin adı
İstanbul

boz bulanık sabahları

umut biricik
yalan gibi bir zaman
kızıl artığı bir seher

yine
bir kış sabahı
gün batımından geriye kalan
ayaklanıyor asfalt yol
E-5 te lastik sesleri
uykulu direksiyonlar
çok değil
vurur birazdan
karanlıktan bir ışık
yılışır sürgün evinin perdelerine
ruhsuz başlar yeni bir gün
faydasız gavur
ağarır birazdan
duvarlarında karşı balkonun
sarıdan bozma bir ışık yuvarlanır
düşer parmak aralarından avucuna
çıkar gelir
günün ilk ışıkları

ne tezdi günleri
çarçabuk geçerdiler
küf kokar öfkesi
göz bebeklerindeyse inat

sabahın körü
düşmez elinden kalem
usanmaz yazar
beklemezdi zaman
geçip giderdi zaman
ve
böyle yaşanırdı
sürgünün
yaşanan günleri

2001/İstanbul