Zor yazıldın Babam Şiiri - Mehmet Necip ...

“susuz yaz” filmine gitmiştik
sol elimden tutularak
tutmazdı pek babam elimi
kırık olmasaydı sağ bileğim
şu meşhur komşu Nihat’ın işi
büyüsü yazlık sinemanın
sihri koca perdenin
ve güçlü olmanın anıtı tepemde
ve o gece eritmekti küçük yüreğimde
gözlerimde kulaklarımda sindirmek dev babamın munis seslenişini
öyleydiler
öyleydiler
kuvvetin sahipleri
her şeye sahiptiler
diktiğimdeki horoz kuyruğu isyanımı
ve asiliğimin daim öğütkeni
hamurumun değirmen taşı
ve zahmeti zehir
kazanıp yedirdiği lokması ekmeği aşı
kusursuz içimde saklı
sertliği
ayak basışı
aybaşları ödeyip savdığı
omuzlarından yükün kalkışı
ve sessiz sevinci
ve görülmez gülümser bakışı
unutturuyor baba unutturuyor
zor günlerin
kahredici şahlanışını
şaha kalkışını
varsa ismi cismi
gözü kör olsun yokluğun
yoksulluk değil dediğim
yokluğun
yokluğunun

yazmayacaktım seni
çünkü annemi de yazamadım
yaşı başı yokmuş ağlamanın
senin adınaydı
senin adına kutlandım
telefonda kardeşim
içlendim
derin bir iç geçirdim
dayanamadım
sabah sabah kalemi aldım
ancak duyguların bu kadarını yazdım

kalkarım birazdan odama
orada asılı sazım
çok sevdiğin bir türküydü
çok severdin babacığım
bilge öğretmenim anamın kocası
çalakalem yazdığım gibi
çalamızrap türkünü çalacağım
son budadığın pembe gülün
zemheride bile açan yüreğimin goncası

“gah çıkarım gök yüzüne seyrederim alemi
gah inerim yer yüzüne seyreder alem beni”

17 haziran 2007/Denizli