Yok bu cihanda bir yer Şiiri - Turcan Du ...

🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶
YoK BaNa Bu CiHaNDa BiR YeR
🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶
🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶
Her sabah aynı yalnızlıkla uyanıp,
Her akşam aynı boşlukta kayboluyorum.
Kimsesizlik Bir mezar taşı gibi ağır,
ve beni bir ölüm mahkumu gibi bağlayan çelikten zincirlerim var..
Bu şehrin karanlık yollarında savrulurken,
Yalnızlığım sesimi soluğumu kesen bir karabasan gibi üzerime çöküyor.
Her adımda, her sokakta,
karanlığın içinde kaybolmuş bir gölge gibiyim,
sevdiklerim hep uzaklarda ,
birer hayalet gibi düşlerimde geziyorlar,
Dünya denen bu toprak parçası ,
bana yabancı gibi geliyor.
Her bir taşı, her bir ağacı,
bana burada yaşadığım bir acıyı hatırlatıyor
ben kurtulmaya çalıştıkça
"bu cihanda sana yer yok"
dercesine yüzüme vuruyor eksikliklerimi.
🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶
🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶🎵🎶
Gözlerimde yaşlarla bakıyorum uzaklara,
Ruhumun derinliklerinde yankılanan özlem sesleri,
Yitirilmiş anıların ağır yüküyle omuzlarıma çöküyor.
Bir yıldız kaydığında dilek tutar gibi,
Umutlarımı kaybediyorum karanlık gökyüzünde.
Gecelerin soğuk nefesi,
yüreğimi donduruyor.
Her adımda biraz daha kayboluyorum.
Bir yıldız gibi parlayıp sönüyorum gecenin karanlığında, Yalnızlık bir hançer gibi
saplanmış yüreğime ve
Her nefes alışımda dahada
derinleşen bir yara gibi.
Kalbimin çölünde kaybolmuş bir kervan gibiyim,
Bir rüzgar gibi esip geçiyor zaman,
Mutluluk ise Her nefeste biraz daha uzaklaşıyor benden . Eskimiş bir kitap gibiyim ben,
sayfalarım yırtılmış.
Her kelimem, bir acıyı,
her cümlem bir gözyaşımı anlatır.
Okuyanlar, beni anlayamaz,
Çünkü ben,
kendi hikâyemin içinde kaybolmuşum.
Kumlarımda hayalleri kaybolan Bir çölüm ben,
her rüzgâr,
bir anıyı alır ve savurur karanlık ufka.
Gökyüzüne uzanan kollarım,
bulutlara dokunur,
Ama yağmur bile yağmaz, toprağıma .
Bir ağacım ben , köklerim çürümüş,
Yapraklarım dökülmüş,
dallarım çıplak.
Her sonbahar geldiğinde ,
bana bir ölümü fısıldarlar,
Ve ben köklerimle boğuşurum,
gidemediğim bu çorak verimsiz toprakta.
Ben bir denizim hırçın dalgaları olan,
Kıyılarıma vuran her köpük,
iyileşmeyen bir yaradır.
Sahilin Kumlarına yazdığım her şiir ,
gelgitlerler ile silinir,
Ve ben, kendi derinliklerimde boğulurum,
Ben özgürce uçan bir kuşum,
kanatlarım kırık,
Gökyüzüne çıkmak isterim ama,
Her uçuşum bir düşüşle biter,
Ve ben, yere çakılırım,
kimsenin duymadığı sessiz bir çığlık gibi.
Bunca yaşanmışlıktan sonra artık anlıyorum ki;
"yok bana bu cihanda bir ses,
Yok bana bu cihanda bir yer"...