Yaşar Cerit Şiirleri - Şair Yaşar Cerit

Üzgünüm bu gece çok üzgünüm,
Dokunsalar ağlarım ben bugün,
Aş ermeler de yine umutlarım,
Anılarım bir türlü küllen mi'yor ki.
Kaderimde sığınmak varmış gecelere,
Gecelerin kahrı da hiç çekilmiyor ki.

Henüz 1.dünya savaşının kanayan yaralarını saramazken,
Bu kez de önce İngiliz’ler sonrada Fransızların işgaline maruz kalmıştır bu topraklar.
O sırada Türk ulusu çok yorgundu özellikle hem silahsızlardı hem de gençlerini cephede bırakmışlardı.
İşte bu ortamda önce İngilizler sonra'da Fransızlar Çukurova ya girmişlerdi.
Bu topraklara girdiklerinde karşılarında duracak öyle düzenli bir ordu'da yoktu silahsız savunmasız bir Ceyhan vardı fakat işgalciler bir noktayı göz ardı etmişlerdi Türk ulusunun kadınının erkeğinin yaşlısının ve bıyığının yeni terlemiş gençlerinin yüreğinde o coşkulu vatan sevgisini unutmuşlardı.
İskenderun körfezinden Türk topraklarına ayak basan İngiliz’ler Ceyhan Adana istikametine geceli gündüzlü ilerleyerek,

Güne doğan güneş gibi,
Aydınlık vurur şu gönlüme,
Umutlarım göz kırpar,
Gökyüzü bugün masmavi...
Güneş desen saman sarısı,
Bulutlar ise bembeyaz hani.

Dinleyin ey Türk gençleri hayal edin o dünleri,
Tarih bin dokuz yüz on beş mart ayının ilk günleri,
Kuru ekmekle hoşafmış Mehmetçiğin öğünleri,
Böyle bir destan başlamış o şanlı Çanakkale’den.

Rusya’nın donanmaları boğazımıza dayanmış,

Bugün bir güzel gördüm şu yüreğim eridi,
Sanki ceylan gibiydi gözlerimde fer idi,
Kimselere demedim dilimde de sır idi,
Yine gurbet ellerde geze geze vuruldum.

Böylesini görmedim o an aklımı aldı,

Seninle tanıştığım günden beri,
Yitirmekten korkar oldum seni kız,
Ey gönlümün gözümün feri;
Şimdi neredesin bilmiyorum!
Ama olsun ne çıkar ki,
Senden fazla bir şey istemiyorum,

Güneş umarsızca kayboluyordu,
Her yeni gün,
Zifiri karanlığa gömülüyordu...
Ölü toprağı serpilmişti,
Kardelenlerin asi tahtına;
Gömülüp kaybolan kızıllığa.

CEYHAN:
1853-1856 kırım savaşı sonrası,Kozan ve Kuban nehri dolaylarında yaşayan;
Tatarların bir kolu olan Noğaylar.Osmanlı devletinin iskan politikası doğrultusunda,
Hemite kalesi ile Misis arasında ki bölgeye,Ceyhan nehrinin iki tarafına da yerleştirildiler.Çiftlikleri Büyük Mangıt,Yahşiler,Kılıçkaya,Hamit bey Köylerine iskan edilmişlerdir.Noğayların bir kısmı yerleştikleri yerlere,Noğayca KOPMUŞ yani:yurdundan,yuvasından ayrılmış anlamına gelen şimdi ki CEYHANIN ilk adını,
1.KOPÇAK olarak vermişlerdir.
Ceyhanın merkezinin ilk yerleşik toplumunu oluşturmuşlardır.1864 tarihinde

Aciz ve korkak insanlar,
Hayatlarında hiç bir şeye,
Asla muhalif olamazlar.
Çünkü onlar;
Kendi gölgelerinden bile korkarlar.
Bu sünepeler,

Ankara Sıhhiye orda kalıyorlar,
Konudan komşudan ekmek alıyorlar,
Hep yavrularına haber salıyorlar,
Halkıma coplarla vurmayın vurmayın…

Varoşlar islidir kömürlü soluyor,