Yaman Karaca Şiirleri - Şair Yaman Karaca

Üzüldüm

Bir hüzün var bu gece içimde.
O kadar çok şeyle yüzleşiyorum ki
O kadar boşa geçmiş ki hayatım…
Senden önce yokmuşum gibi sanki…

Bu şiiri bir Aralık sabahı, saat yedide yazıyorum.
Uyku tutmamış, kan çanağı gözlerim ile yazıyorum.
Gönül kalem, yine en güvendiği yerden darbe almış.
Ne düşüneceğimi bilmediğim anda yazıyorum.
Dışarıda o biçim bir yağmur, hava çok bozuk…
Yüreğimde fırtınalar kopuyor, ortalığı yıkasım var.

Vazgeçtim

Uzun lafın kısası, vazgectim.
Nedenlerini bile anlatmayacak kadar vazgeçtim.
Beklemekten yoruldu gözlerim bi’ ihtimalleri,

Yalan
Bu dünyada her şey yalan;
Aldığın nefes, tuttuğun el,
Güvendiğin insan yalan…
Harcadığın zaman,
Kaybettiğin gençliğin, yılların yalan.

Hayatımıza girerken
Nasıl da tozpembe anlatırlar her şeyi.
Nasıl da kandırırlar bizi öyle,
Yeminler, yalanlar, boş sözler,
Arkası gelmeyen vaatler,
Yüzümüze gülmeler,

Yalnızlığı severim ben,
Belki pek bir faydası yok insana ama
Öyle büyük bir zararı da olmuyor.
Gerçekleri daha net gördürüyor,
Daha dikkatli adım attırıyor insana.
Etrafındaki yalan bulutları dağılıp

Yarım kalan bir hikayeyim ben,
Hep bir şeyler eksik oldu hayatımda.
Sevdim, sol yanımı kayıplara verdim.
Yüreğim zaten ürkekti aşka benim,
Umutlarımı gelmezlere verdim.
Düşün ki mutluluk bile yarım bıraktı beni,

Yaşadık say hayat...
Güldürmedin, gülemedik ama sen güldük say.
Doğuştan ölüme her anı çile ile yaşattın,
Acıyı zoru hep hatırlattın, unutturmadın.
Sende hiç huzur bulamadık ama
Sen bulduk say hayat...

Yaşattıklarını Yaşamadan Ölme

Yaptıklarını unuturum sanma sakın.
Zamana bıraktığım bazı şeyleri,
Belki umursamıyorum eskisi kadar ama
Hala içimde kapanmak bilmeyen yaralar var.

Kimseye yorulduğunu belli etme bu dünyada,
Umutlarının yıkılmış, hayallerinin solmuş olduğunu
Senden başka kimsenin bilmesine gerek yok.
Ümitsizliğine ortak arama boşuna,
Yıkılmaya yüz tutmuşsa da için,
Dik durmak zorunda dışın.