Aslında bir romandır hayat insan için,
Giriş gelişme ve sonuçtur özetin.
Ne de olsa geçecek bu hayat diyeceksin...
Hayatına hiç mi yön vermeyeceksin.
İnsanlar öldürülüyor bu hayatta nedensiz.
Ne kadar yaklaşırsan bana,
Bir o kadar uzaklaşıyorsun aslında.
Nokta kadar yakınken...
Aşılamayacak bir çöl kadar uzaklaşıyorsun.
Eriyorsun zihnimde günden güne.
Çocuklar ölüyor her gün anlamsızca,
Kimileri görmezden geliyor karnı doyunca.
Bir insanlık suçudur bu: insanları öldürmek...
Daha da kötüsü: onları hiç görememek.
Bombalar yağdı bir şehrin üzerine,
Annem...
Varlığın var olma sebebim sanki,
Geçen her bir gün duyarım özlemini.
Her gördüğümde öpmek isterim ellerini.
Derin bir saygının,
Koşulsuz bir sevginin izi...
Bakınca bir insana görürsünüz bazı şeyleri:
Göze çarpar hemen jest ve mimikleri.
Ya da hafif bir tebessümü,
Belki de dolu dolu gözleri...
Kan çanağına dönmüş bir şekilde bakar sana.
Biliyorum...
Mazide kaldı tüm hatıralar,
Yaşanan her bir dakika, her bir saniye...
İçimde bir yerde tekrardan
Yeşermesini bekliyorum belki de.
Umutlarım solmadan,
Bir eylül güzünde rastladım sana
Doyamadım sana bakmalara
Hafif bir tebessümün ve gamzelerin
Beni benden aldı inan bana
Bir eylül güzünde rastladım sana
Bir hüzün gördüm ben o gözlerde,
Dalmış uzaklara aklı başka yerlerde.
Gönlü terk etmiş onu, düşman kesilmiş ona,
Yüreği zihnine savaş açmış,düşmüş bir boşluğa.
Bir hüzün gördüm ben o gözlerde,
Her vazgeçilen şey aslında yeni bir seçimin habercisidir,
Ya da vazgeçilemeyen şey de yeni bir sondur.
Bir daha dönulemeyecek yollara uzun bir adım..
Atılan her bir adımda sona yaklaşır insan.
Elde edebilmenin getiremediği o sevinç...
Kalır kursağında, çekilir dünyasına.
Şu kirli dünyanın saçma düzeninde boğulduk,
Eğildik her bir buyruğa.
Geçti gitti gençliğimiz, çocukluğumuz...
Saçma uğraşların peşinden sürüklendik.
Bir hiç uğruna...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!