Yağmur Şiiri - Emin Keven

Yağmur

Günahları siliyordu gün boyu yağan yağmur,
Gökyüzünün dibi delinmişti sanki!
Yağan yağmurdu; lakin gözlerden akan yaştı.
Yağmur damlası gibi gözyaşı akıyordu yanağıma.
Toprağın yağmura olan aşkı güç kazanmıştı.
Yaprakların temizlik şarkısı söyleniyordu,
Yağmurdan sonra.

Kirlenmiş kalpler temizliği özlüyordu.
Aylar yıllar önce işlenen günahları hatırlatıyordu.
Hatıraların karamsarlığa duyduğu özlem,
Yağmur damlalarıydı sanki.
Yeşillikler damlaları ezberliyordu.
Kaç damla düşmüştü
Sevgiler kaç kez ıslanmıştı…
Yağmur çok uzaklara götürmüştü.
Cennetten düşen çocukluğuma
Uzakların şiiri yazılmıştı zihinlere
Her yağmur bir gurbet şiiriydi o yüzden.

Aşkların maskesi yağmur damlacıklarında erirdi çoğu zaman.
Duygular sislerin ardına gizlenmişti.
Yağmur, geleceği sevgiyle daha bugünden yıkamıştı.
Toprak çamura dönüştüğü anı seyretmişti.
Islak elbiseli çocuk burda ağlamıştı.
Yağmurdan korkanlar,
Sevdiği için yağmurda yürüyenler.

Kelimelerin sustuğu an, duygulara yağardı yağmur
Şiir roman, aşk, hikâye…
Her şey vardı bu seste.
Tozlu yolların tozlu türküsü ıslaktı şimdi
Islak elbiseli çocuk burda ağlamıştı.
Yağmur ansızın yağardı duygulara
Tabiat yağmurda arardı pak sevgiyi.
Koşuşturan insanlar şemsiyesiz gülüyorlardı.
Gülüyorlardı; çünkü yağmur sevgi demekti,
Para, pul, elbise, yarın, yemek, su demekti.
Kısacası yağmurun adı, âtinin saadetiydi.
Yağmur, yağmur, yağmur hâlâ yağıyordu.
İnsanlar da yağmurdan kaçıyorlardı.
Kaçıyorlardı.

Emin KEVEN
2002