Vefa Karanfil Şiirleri - Şair Vefa Karanfil

Boşa çağlamaz bu şelaleler,
Boşa akmaz çaylar,dereler,nehirler,
Bu denizler,bu göller,
Göklere el verip emek öğütürler,
Onlara,yağmur emekçileri derler.

Kalk!
Üzerine oturmuşsun düşlerimin!
Eylül gibi bu zamansız gelişlerin!
Bak!
Sana bütün renkleri verebilirim...
Ama ne olur! ne olur!

Ben bir akrep kadınıyım,
Hep uçlarda dolaşırım,
En iyiden hiç şaşmam,
Kötüyü daha bi bozarım.

Savaşçıdır ruhum benim,

Rab'bim şahidimdir,
Yıllardır aşka direnişlerime,
Gözlerim gördü,güzeli de,çirkini de,
Lakin gönlüm kaymadı hiç kimseye.
Ona göre değildi aşkı-zamane.

Bilmiyorum facia mı,dram mı?
Yaşarken geçip,gitti üstümden.
Anladım ki! yokmuş hayatın kuralı,
Sen! istediğin kadar yap geleni elinden…

Bir arap kızı tanıdım vaktiyle,

Hayy kader gibi kader,
Nedir yediğin bu naneler,
Boyunu aştı artık,
Hep kırdığın cevizler.
Beni ettin yaa!
Herkesten beter,

Şurda ne kaldı ki ömrün bitmesine.
Uzatmaları oldum olası sevmemişimdir
Kes biletimi...
Ha bir dakka sonra,ha bir dakka önce,
Kimse kucaklamadı ki beni
ANNEM gibi sevgiyle...

Ölmek demekmiş meğer
Doğduğum yer,
Heder olmuş onca yılım
Boşa geçmiş günler,
Savurdu kader ordan,oraya
Her yerde gördüğüm tek şey keder,

Düşündükçe daha çok karışıyor...
Yumak,yumak oluyor kördüğüm!
Kanımca sensin çözüm!
Nereye baksam,
Hangi aralığa uzansam,
Hep sen,sen,sen! ! !

Off be dostum,
Dürüstlükle döndüremedim
Hayatımın çarkını,
Beynim diyor ki;
Git eşkiya ol.
Kalbim diyor ki;