Vefa Karanfil Şiirleri - Şair Vefa Karanfil

İçi geçmiş sabahların…
Geceler dipsiz karanlık!
Yoksa,biz mi ters giymişiz urbayı?
Sevdamızda,çoğalmadık azaldık…

Yine firar da duygularım,
Ben yarım,onlar yarım,
Bensiz böyle nere giderler,
Onlarsız hem kör,hem sağırım.

Hüznüm bulutlara takılmış,

Bir vatan bıraktın bize.
Güneşi doğmazdı önceden…
Bir renk tanıdık seninle.
Maviyi içtik gözlerinden….

Yoktu babamın atası…

Yiten sevgilerin ardından,
Boşa U dönüşler yapma.
Detone fazlara girmişse aşk,
Sağlama yaparak çıkış arama.

Her aşk dört,dörtlük olamaz,

Bana ne benim olmayan geceden!
Dün´ümü çalan bugünden!
Yarına doğacak güneşten! ...
Yedi renkliymiş dünya...
Benim gördüğüm gri´yle,kara
Haniymiş gökyüzü?

Baktığı gibi görmemeli insan!
Filtre takabilmeli düşüncelerine…
Alışılagelmişi sürdürürse zaman!
Yokluklar birikir gerilerinde…

Acaba? derken ruhunu genişletmeli…

Kurduğum hayalleri tek,tek yıkıyorum,
Çünkü hepsi de bana nankörlük ettiler.

El verdiğim dostlarımla dostluğumu kesiyorum,
Yoksa yakında bedenimi de isteyecek bu maddeciler.

Gitmek mi zor kalmak mı bilemedim.
Hayat yokuşunda yürümesini beceremedim.
Moral gücünü kimselere kabul ettiremedim.
Doğruyu gösterirken ben yanlışı ettim.
Heyhat! ! !
Bu dünyaya ben ne halt yemeye geldim...

Çıkmaz bir sokaktayım,
Aşağı tükürsem sakal,
Yukarı tükürsem bıyık,
Bu ne karanlık!
Eyy Allah'ım,
Kulun el açmış sana,

Eller ne derse desin asilsin çingenem.
Bülbül nem kapmış o büyülü sesinden.
Sen çal,söyle boşver oynasın elalem.
Ahh çingenem,ahh çingenem!

O derya gözlerinin dalgasına kapıldım.