Vefa Karanfil Şiirleri - Şair Vefa Karanfil

Ucuz,ahşap bir bahçe katı,
Adı da bir,tadı da bir yuvaydı…
Büyük bahçesinde çocuk sesleri,
Bir sarı kız 9 yaşında,
Yaşı kadar yitik özlemleri,
Oturmuş merdiven boşluğuna,

Ne ağır bir ceza bu?
Uzak dursun eller bana
Bir garip melodi çeker ruhumu,
Nağmesini fısıldar kulağıma…

Son demek değil ki ölmek!

Aceleniz mi var yıllar?
Baharı görmeden geçersiniz.
Bıraktığınız izler çok ağır,
Aynaya yansımış gölgeniz.

Şöyle bir çökseniz yanıma,

Düşlerime geliyorsun her gece,
Vakit saat bilmem kaç,
Yalnızlığımın sesi karanlığı yırtarken,
Ve yüreğim umudun tükenişlerindeyken
Geliyorsun sen.
Önce bir dost sıcaklığı sarıyor bedenimi,

Sene bin dokuz yüz doksan yedi.
Mevsimin en sert geçen ayaz günleri.
Gecelerden bir gece
Sarı şekerim dünyaya geldi.

Sevimli mi sevimli.

Kendime akla karayı seçtim…
Sana mavinin en güzelini biçtim.
Bir Tanrı gibi girdin hayatıma…
Vazgeçilmezim olup çektin gittin!

Ölümle şaka olur mu sevdiğim?

Bir avuç yer ver,
Gölgende dinleneyim koca çınarım.
Sen beşyüz küsur,
Ben kırk yıllık şarabım.
gülme,küçümseme,
Asıl olan benim tadım.

Yüreğimi yüreğinde hapseden sen!
Hüzünler yağdırdın gönül dağıma...
Bu kaçıncı güz´dür ömrüme dökülen?
Bu kaçıncı yanışımdır sevda har´ında?

Bak! şimdi toprağa sevdalandı düşlerim...

Mutsuzum,yalnızım hep parasızım,
Bu nasıl düzen,ben nasıl anayım.
Kimi yer, kimi komple yalanır,
Bu dünyanın anasını satayım.

Coştu deli gönlüm yine susmaz,

Arif Ali yılgın,Arif Ali yorgun...
Mümkünse ağla kader,
Biraz da sen ağla,
Birkez daha lanetlendin insanlar tarafından.
Şimdi,
Yaşamın avuçlarından bir can daha kaymakta,