Yakıp yıktım içimdeki kentleri
Küllerinden verim alırım diye belki.
Yaktım köle kayıtlarını, vergi defterlerini
Yaktım yalıları yaktım, konakları, köşkleri.
Bitmedi yine de içimde daha da büyüdü her defasında
Yakma isteği, yıkma isteği...
Bu tablet
Çok yol katetti
Yerin tam da merkezinden....
Öyle sıcak, öyle yoğun......
Bu tablet,
Boş saksıları da sularım.
Umutlu olmalı insan...
Bir umut yeşerecek
Belki oradan...
Umutlu olmalı insan...
Brezilya’da bir katedrale bakınca
Hayran oluyor turistler, gözleri fırlamış.
Bense dev bir kavanoz görüyorum orada
Yerlilerin kanıyla, gözyaşıyla doldurulmuş.
Köle emeğiyle yapılmış kaleleri, kuleleri,
İnsanlar İstanbul’da ya ölüdür yatar serviler altında,
Ya da ölü gibi yaşar, ulaşmak için bir an önce servi altına.
Yeşili yattığında görür, ondan güç alır, üstünden yükselir.
Griyle yaşar onyıllarca, yıldızlı bir geceye muhtaç.
Ama herkesin bir sabrı var, bir bam teli var; “yok o kadar da” dediği.
Bu elin sahibinin yüzü nasıldır?
Ya şunun?
Ya öbürünün?
Tırnaklarını özenle kestiği gibi
Kesili midir saçları da?
Zordur bazen tanıması kendini,
Kendine buğulu aynada bakıyorsundur sanki.
Evet, bu sensin, algılayamasan da ayrıntıları...
“Bu sensin!” der ayna üstündeki ışık oyunları...
“Yaklaşayım” dersin “kendime, daha fazla”
Bu illete ne iyi gelir?
Bu rezilliğe ne iyi gelir?
Yaşananları anlamlandırma çaban
Başarısız olmuşsa gelir bu illet.
Kırılan camlardan
Dünyanın en çok ses getiren
Çalgısını yapacakmış ünlü müzisyen.
Bütün camları kırıyorum.
Seni bekleyişimle benliğim arasında,
Kaç kere söyleyeceğim sana, canım Teresa,
Sesim kısılır çağırmaktan seni,
Endülüs, yasak aşklar ülkesidir
Sersefil kalmazsın, yorgun düşmezsin…
Mağripli mağrur bir komutanım diye,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!