Sultan Yürük Şiirleri - Şair Sultan Yürük

Hüdâyî yolu

(Dünden devam)
Dünkü yazımızın özeti şuydu:
Büyük velilerden Aziz Mahmud Hüdayi hazretlerinin, yüz yıllar önce... Şimşek, yağmur, fırtınalı, gayet korkulu bir günde... Talebeleriyle birlikte Üsküdar’dan kayığa binerek karşıya geçmesi... Bu dehşetli yolculuk sırasında, azgın denizin; bulundukları kayığın her yönünden birer boy mesafeye gelince sakinleşip durulması, onlara koridor gibi bir yol, geçit açması...
Sultan Ahmed Han’ın yaptırdığı büyük caminin açılışının yapılacağı 9 Haziran 1617 Cuma günü meydana gelen bu hadise bütün kayıtlara geçti. Zaten herkesin gözü önünde olmuştu. Hüdayi hazretlerinin Sultanahmet Camii’nde ilk Cuma hutbesini okumasını bekledikleri için bütün İstanbul halkı yollara dökülmüş, sahilde kendisini gözlemekteydi... Hatta sultanın da içinde beklediği sahil köşkü de o günkü şimşek ve fırtınadan çöküp yıkılmış; içindekiler zor kurtulmuşlardı...

Sor atayı; utanır
Hele bir dur, can İlo''m
Gayrıyı iyi tanır
Hak edene vur İlo''m.

Ne haşlamam taşlamam

Varlığını gördüm mü ki
Yokluğunun acısı neden
Neyine alıştı ki bu yürek
Kimsin, neyimsin
Hasretin neden
İçime sığmayanlar ne

Dışımda aramam özdesin özde
Seyrüsefer eder hayâlin gözde
Vuslat; yüreğime sızdığın közde
Ellerden birisin eller içinde.

Güzelliği aynalarda arama

Solgun dudaklarım kıpraşır durur
Canda yanan ellerimi ısıtmaz
Gönül kırık, boyun eğik gam ağır
Derde salan efkârımı dağıtmaz.

Kesilmiş bir gülüm köksüz misâli

Yarım konuşuyor, yarım geziyor
Bir yanım sen diye birisi oldu
Yarımdan seslenip kelam düzüyor
Dil yarım ölümden berisi oldu...

Ne şikayettir bu ne de nedamet

Neden herkes bir birine boş atar
Gül dururken kaş göz atar, taş atar
Gayrı düşman sarmış gör katar katar
Sonumuz ne, neden bunu diyen yok?

Evladımız rumuz almış; ecnebi

Sevda rengi
Bir cam kırılır yüreğimde
Dağılanı toplamak geceye düşer
Ne yakamozlar geri verir
Yüreğimden aldığını
Ne de, yarayı sarar ayın elleri

Bir gül bitti büyür, bahta hediye
Dikeni canıma batıp duruyor
Koparıp eline vermedim diye
Gönül kaşlarını çatıp duruyor.

Ne çetrefil dertmiş aşk meğer böyle

Kül tutmuş katmer, katmer alev savuran ocak
Yıl yutmuş bir zamanlar sevda kavuran kucak
Anılardan şavkıyor arasıra sımsıcak
Kurcalasam içinden bir köz çıkar mı dersin?

Bugünler için imiş mazideki o tren