Ezme sen beni kardaşım
Sen insansın, ben kuş muyum?
Bedenimle senle eşim
Sen merkezsin, ben uç muyum?
İnsan olda, kendini bil
İçten davranır, candan duyguları
Her zaman utkuya dönük kulvarı
Çekinmeden söyler o doğruları
Samimi bir insandır,dost Kenan can
Bağlıdır işine, hiç taviz vermez
İçten pazarlıkçı gönül kırıcı
Tehlikeler saçar kendinci insan
Anlaksız bir beyin, insan yorucu
Benliğe yontar, hep kendinci insan
Art niyet bürümüş, bilinci bozuk
Hezeyan içinde, banalın biri
Gezdim pazarını, duruşu geri
Derbeder yaşıyor, yok mu haberi?
Öğren çapını da, kendini tanı
Benliğine hakim, olmuş kariyer
Varolduğu için evren, varım ben
Öldüğümde, benim için yok evren
Özüdür evrenin her şey; ben ve sen
Kavrıyorum bunları; inselim ben
Varolmadım yoktan; vardım ben tözde
Ne kadar yaşasa, ne kadar kalsa
Ayaksız araca, biner insanlar
Dünyanın tümüne, hükümran olsa
O ince tünelden, geçer insanlar
Ne idim değil de, ne oldum derse
Kimisi, bakar şefaat bekler, gökte
Kimi el açar, keramet arar simde
Sorgulamaz kimi, akla çeker perde
Böyledir toplumların asıl gerçeği
Büyü,sihir,fal, etkilemez insanı
Birleşti iki gönül, samanlık seyran oldu
Gönül daldı Ummanlara, tinler aşkla doldu
Eridi bedenin kendi, canla canan kaldı
Aşk tamamlamaktır, eksik olanı bir tinde
Güzeldir sevmek, ama ihanetler olmasa
Aşk ile oldum divane
Sersemim sanki mestane
Tenimi serdim meydane
Cana mihman olan benim
Rüzgar olup esiyorum
İnsanları sülük gibi kemiren
Özü fesat, ama duruşu, geri
Onu bunu çarpıp, günün gün eden
İlkel güdülüdür, korteksi geri
Nice kravatlı, insan soyuyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!