Solmaz Akça Şiirleri - Şair Solmaz Akça

Hiçbir satırım değil kendime,
Jilet gibi kesiyor kalem sinsice.
Yeni bir yara açıyorum kendime
kanım mürekkep olsun diye.
Ve yazıyorum;
Kendimle savaştıkça BARIŞA susuyorum...

Cam kırığı gibi bakan gözlerim var benim...
Ruhum ayazda kalmış gibi, titriyor.
Savrulan saçlarım,
gecenin bir yarısı inat edip rüzgarla savaşıyor.
Kıymık gibi yüzüme geçiyor cam kırığı yaşlarım...
Yüzüm kan içinde, ruhum felç geçiriyor...

Ben suçsuz bir kalemim
Satırlara asılı kalan sadece
Benim ölü düşlerim...
Kendimi öldürdüm diye
Suçlu sayamazsınız beni!
Hem ben yıllardır,

Zaman hızla ilerliyor,
Gözlerim yalnızlığın mor halkalarını taşıyor.
İçimde terk edilmiş bir panayır,
Burada tek perdelik hüzün sahneleniyor...

Okyanusa düşsem, bir damla gibi. Sen okyanus olsan, ben damla...
Haklısın asılnda bir damla ne verebilir ki okyanusa?
İçimde çığlıklar, ardımda geçmiş zamanın kamburu yaşanmışlıklar.
Sen hırçın, kimi zaman uysal ama her koşulda temiz,
Ama her koşulda gerçekleri yaşayan.
Masal tadında yaşadığım bir geceydi,

Sana dokunamıyor ellerim,
Uzağına düşüyor hep sözcüklerim.
Eksik kalıyor birşeyler
İçimden alevler yükseliyor
Yanıyorum sana doğru,
Sana doğru savruluyor küllerim.

Sesim, sesine çarptı! Sonra sustum, sessiz kaldım.
Sesli harflerin arasında bir ses tutturamadım...
Dokuz sekizlik bir havaya düşmedi hiç umutlarım,
Ben hep kaybedenler sonatına takıldım.

Aldanmayan gönlüm tam dört sene sonra aldandı.

Sevdiğim tüm insanlar,
Özür dilerim hepinizden.
Gidiyorum,
Terkediyorum sizi!
Beni sevmediğiniz kadar
Sevdim hepinizi.

Sizinde gözyaşınız aktı mı zehir gibi içinize?
Yaladınız mı tükürdüğünüz acı dolu gerçekleri günü gelince?
Mantığınız hayır, kalbiniz evet dediğinde;
Lanet okudunuz mu dünyaya?

Sizde benim gibi hep dönüşünü gözlediniz mi?

Kırmızı bir şarap gibi, dedi
Bende bıraktığın etki.
Sonra kadının acılarını koklayıverdi.
Kadının gözlerine damlalar birikti,
Ama yere düşmedi.
Utangaç yanakları sevimlileşmişti,