Ne yapayım, bir kış gecesi aldım üstüme paltomu.
Sarıldım yalnızlığıma ve attım kendimi dışarı.
Lapa lapa yağıyordu kar.
Yüreğim sıcak.
Yürüyecek tenha bir çok sokak var.
Adımlarım gibi düşüncelerimde alıp götürüyor beni.
Sokakta dökülmüş gözyaşları gördüm
Kimsesiz ve yalnızdılar
Hangi gözden süzüldüler diye düşündüm
Hepside faili meçhuldüler
Kuşlar geçerken üzerimden
İçimi kemirip duran aç bir kurt gibi saldıran
hislerimden, kurtulmak isterdim hep ben.
Aklıma yer edip gitgide büyüyen,
olumsuz düşüncelerimi değiştirmek isterdim gerçekten...
Sen benim suskunluğumun avaz avaz bağıran tellalısın adeta.
Benim söyleyemeyip içime attıklarımı sen dile getirirsin korkmadan!
Yaşadıkların tecrübe olur sana
İnsanız günahıyla sevabıyla
Sürüklermisin kendini karanlığa
Aydınlık dururken yanı başında
Sıkılıyorsun üzülüyorsun yaptıklarına
Yol uzun yol meşakkatli
dayanmak lazım sabretmeli
Önüne çıkacaktır sen bunu başaramazsın diyen birileri
korkma! yüreğinden alacaksın sen o gücü, kuvveti
Sonra gönlüne akacak rahmet pınarları
Sevecek kimsesi kalmadığında ölür mü kalp
Yaşarken ölür mü umudunu yitirdiğinde insan
Kaçabildiği tek yer mutlu anıları mıdır
Taşar mı bir gün içinde biriktirdiği kırılganlıklar
Bir yerde istenmediğinde ayrılmalı mı oradan
Sakin ve sessizdi her yer
Karanlığa gömülmüştü sokaklar, evler
Pencerede yansıyan görüntüme bakınca ben
Kendimi yaşlanmış hissettim işte o an gerçekten!
Meğer gerçektende su gibi geçip gidiyormuş yıllar
Parlıyordu göğe bakan yıldız gözleri,
Suskundu düşlüyordu şimdi düşünde
Zeytin dalı taşıyan güvercini.
Uçup en sonunda gelip konmuştu pınar beyazı ellerine
Kanatlarından damıtıyordu barışı sevgiyi büyük bir özveriyle...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!