Bir sis kaplamıştır şehrin varoşlarını ufuktan
Sırtında küfesiyle görünür uzaktan
Sağa sola yalpalar yorgunluktan
Her şey ekmek parası için
Daha küçük çocukları var,
Onlar için çalışmalı hiç bıkmadan
Bir çiçek açıyor küçük odamda
Sevindiriyor beni ara sıra
Hep susuyor nedense
Konuşma sırası gelince ona
Kızınca çekip gidemiyor mesala
Bir gece bir adam kendini sokağa attı
İçinde biriktirdiklerinin yoktu haddi hesabı
Sarıldı eski paltosuna hava kış ayazdı
Tutamadı artık kendini gözlerinden yaşlar aktı
Tenhaydı caddeler durmadan yürüdü
Ah bi bilsen seni ne çok özledim
En çok da o deniz gözlerini
Sen benim sevdiğim
Mutluyum çünkü birazdan göreceğim seni
Kalbim güp güp atıyor şimdi
Gözlerimi kapadığımda ayrılmış olsam dünyadan
acaba neyin pişmanlığı olurdu yaralı ruhumda
bir şarkı geliyor kulaklarıma
diyor benim umudum var hâla
Neden küstürdünüz beni
Benlikten bizliğe geçiştir insan olmak.
Empati yapıp kendini başkasının yerine koymak.
En güzelide bir iyiliğin içinde yer almak,
Korkmadan gerçekleri haykırmak!
Gerçekten bir misafiriz şu dünyada,
Açıldı önündeki yosun kokan yol
Esintisini getirdi ta eskilerden hiç ummadığı
Ki o karanlığa alışıktı
Ve onu ellerinden yakalayıvermişti ışık, bırakmadı
Önündeki yol uzadıkça uzadı
Bir mum yaktı adam, kendi kendine konuştu.
Gölgeler karanlık duvarlarda yalazlanıp duruyordu.
Büyüyordu elleri odayı kaplıyordu,
Açlık hissediyordu yaralı ruhu.
Çisil çisil Yağmur başladı, sonra koktu toprak.
Dinecek acılar,
Bitecek sancılar,
Sabret! sen kazanacaksın sonunda,
İyilikse mayan.
Ne demek iyilik bitti demek?
Ne hoş şey sevmek
Sevdiğine inanabilmek
Ve her sevgi ister elbette emek
İhtiyacımız olan hisli bir yürek
Ver şimdi ellerini bana
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!