Sevnur Şaylan Şiirleri - Şair Sevnur Şaylan

Bir hikaye gibi yaşandı her şey sanki…
Ne ilk sözleri vardı,
Ne de son…
Ortasından daldık hayatların,
Sona varamadık…

Şimdi o gözlerini görebilmek vardı...
Ne de güzel yansıyordur mutluluğun onlara...
Ne de güzel parlıyordur mutluluk o en güzel siyahlarda...
Hani bir kere görebilmek vardı...
O bir kereyle,varsın olsun,
Bir ömür boyu avunmak...

Ben,
Hep senin gözlerinden görmek isterdim dünyayı…
Daha mı renkli,
Daha mı masum? ...
Senin saatlerin benimkilerden daha mı yavaş,
Yoksa,sen misin zamanın gerisinde duran? ...

Sen,bu şehirden gidince…
Aklım benden firari…
Takvimler senin gittiğin günde kalıyor…
Şu yol sana çıkıyor…
Şu dağın ardında sen varsın…
Güneş,seni de görüyor ya şimdi…

Hayat,
Adil aslında…
Götürdüğü kadar,
Getiriyor da…
Eksilenler,
Bizlerden…

Bir çocuğun gözlerinde gördüm hayatı…Işıl ışıldı en karaları bile…Ve gülümsüyordu,benim yüzümde bir dudak kıvrımı olmadığında bile…isterdim…Bir çocuğun gözüyle bakmak dünyaya…Ve dünleri bir gazoz kapağına yarına değişmek…Mağlubiyetim sadece oyunlarda olsa…ve elimden alınan,kaybettiğim tek şey,misketlerim olsa…Ağlayışlarım sesli,yıkıcı,dayanılmaz ama hep bir çikolatayla susturulabilse…Yaralarım dizlerimde sadece koşmaktan olsa…Ve düştüğümde arkadaşlarım beni kollarımdan tutup kaldırsa…
Peki ya yine büyürsem? ...Yine yaşarsam…
Ben büyüdükçe,küçülse dünyam…
Görsem yine göreceklerimi,değer mi? ...
Ama hiç büyümesem…büyümeden çocuk kalsam…
Hayatta en nefret ettiğim sesi duymasam…Ben susarken,akreple yelkovan da sussa…tiktaklarını duymasam,gözüme sokmasa zaman geçtiğini…Geçtiği her anın bittiğini ve asla geri gelmeyeceğini…

Bugün hiçbir duyguyu taşıyamıyor yüzüm…
Gerginim…
Hüzünlüyüm…
Doluyum,
Ve bir o kadar da boşum bugün…
Uzaklardasın…

Hiç hatırlatmadı mı bu hayat sana geçen zamanı?
Geceler her doğduğunda bir ben daha varolacak mıydı,
Bu hayatta olsam da yine,
Bildiğin bir yerde aynı duruyor olacak mıydım? ....
Her koştuğunda bulacak mıydın ki beni? ,
Her elini uzattığında dokunacak mıydın bana? ,

Işığı söndürdüğüme bakma...
Sırtımı da döndüm yatağıma...
Gün geçtikçe daha iyi yazıyorum karanlıkta...
Araladım perdemi...
Gözlerim çıplak karanlıkta...
Ve yıldızlar...

Kaldırımlar yavaş yavaş boşalırken,
Karanlık en matemli siyahını giyiyor üstümüze...
Yürekte dağlanmaya hevesli tüm yaralar,
Damla damla yaş olur gözlerimize...
Gece...uyumak için mi?
Yıldızlar uyumayan var mı diye mi gözetliyor?