Serkan Doğan Şiirleri - Şair Serkan Doğan

yeryüzünün şehvetine esir
bireysel tutkuların ucunda
bir yanlışlık şaheseriydi
tevellüdüm ve ölümüm
ikisi de aynı yolda
ikisi de çırılçıplak, karanlıkta

yağız at kırmızı ay
sedef gelincik ikindi vakti
eğilen kuğulara çevirmiş boynunu
devrilen güne kapasa da koynunu
ateşi seçen ateşten yanan çocuk
kalbi kavruldu kanı kurudu

mimoza ve kahve kokusu
daha baştan çok tanıdık gelen
aklımı çeldi bu şen, güleç bakış
bir kar parçasının kalbe ulaşmasıyla
canımın parçasına dönüştü, kamaşan
uçuşan, kaçışan, çiçek çiçek açılan

bulduğum bütün hazineler üzerime
bir bir yığıldı mezar taşı misali
bu hazin huzur azgınlğına karıştığım
üst üste koyduğum, kuş tüyü yastığım
kefenimi hemen yanı başına astığım
ve kefirimin yanında, badem ve fıstığım

bir küvet dolusu şizofreni
sırılsıklam yalnızlığıyla
erotomanyak kadınların
neden olduğu laksatif etki
ve damakta o kuru tat
anlama hissini kaybetmiş

alfa ve omega
sekran olmuşum yedi kilisenin iksiriyle
eliyle sunduğu şaraptır etini ıslatan
işaretler ertesinde anlatır ihanetleri
Fırat’ ı kan kokutan cinayetleri

üzülünce
bir düş düşer gözlerinden
heyecanlanırsın ama kaçarsın
yetmeyince

Uçmak

(“Her melek ürkütücüdür” – Rilke)

aralanan kapılardı ardımdan kapanmadılar
Cheribum, Seraphim ve İsrâfil

verdiğin kılıçla kesildi elim
bana geri gelmeyeceğini söyleme
bozkırlarında sabahladım
bir dokunuş, bir hıçkırık
sonsuzluğun nefesini duyduğum
mora çalan ufukları baştan çıkaran

ama kurtaramazsın usunu boşuna uğraşma
hep böyle olur hayat çok çabuk geçer
bir de bakmışsın özlemler içindesin
yanıyorsun geçmişin düşüyle
ruhsal yoksunluk sarmış benliği
taverna çıkışında travma sonrası