Serkan Doğan Şiirleri - Şair Serkan Doğan

kıyâmetin kundağında uyuyan bebek
elini açmış kendi gülümseyen gönlüne
güvertede göğümün göğeren güvercinleri
yakalar ve salıverir, sakınır
varoşlarıma küskün yağmurlar
hıçkırık hıçkırık takılıra topuğuna bebeğin

beklerdim
sen bende kalmıştın
ben sende arardım
güzelliğinin yarınını
gelmezdin
asırlar geçti kabuslar

yeminli yalancı, bir sosyolog
hep bildiğini doyasıya okur o
eksik seks tutkusu bu yüzdendir
eksik etek metresi terk etmiş onu
döner dolaşır gelir dile aynı konu
ballı kaymak, kebap, hani suşi

İstanbul’ da yağmur yağıyor
anılar yanılıyordu
camdan bir İtalyan kızı
sokağa hüzün tükürüyor
sisler ölüyordu

keskin suları bıçaklanan deniz
uçurum kokuyordu dalgaları
dağlanan dağların kederini
toplasan ne eder kime ne
yoz bir inanıştır şimdilerde;
kan lekesi, kılıç yarası işlemez

çerçevelenmiş sarhoş sokak
çevresinde deverân eden çingene seyyah
dinlermiş gibi çivi seslerini ve gitar nâmelerini
sokak köşesinde bedrin raksı
kenarlarda lambalar âyini
orta yerinde selvinin valsine tutulmuş fıskiye

dostum bugün gökyüzü karanlık
itfaiye sirenleri alçakça çalıyor
kabarıyor üşüyor yanıyorsun hayat
elmalı pastadan mı ibaret sanıyorsun
burada yol, yok adını da koy
sen diren diriminde sabırlı ol

ellerin bağlı
gözlerin yaşlı
kolunda iki kişi
ve boynun bükük
benim ellerim özgür
ellerim sevinçli benim

sus, konuşma
ruh zindanım ve beden duvarım
kilitlendi yalvarışıma
aykırı, soylu yolların uşağı
merdivenlerinden devrilen
içindeki nehir gibi evlerin

ırmakta yüzen yapraklar
rüzgarda bir toz tanesi
ben, kendimin kölesi

sadece benim bahçemde yetişen
bir Yahudi menekşesi, bir sümbül