Şeref Işı Şiirleri - Şair Şeref Işı

Unut diyorsun beni
Anma adımı birdaha
Nasıl sevmiştim seni
Sanki taparcasına

Şimdi eylül zamanı

Bu şiir sanadır İstanbul kadar güzel sevdiğim
Düngece sen uyurken hasretine açtım kapıları
Önce saçların girdi içeri
Her teli yüreğimde yaralar açan saçların
Sonra yıldızların eşlik ettiği gözlerin
Ve sen

Aklıma geldi gözlerin,dişimi sıktım ağladım
Hayalın kapımda idi,yanlızlıgıma sarılıp ağladım
Yağmurlu bır aksamda gormuştum ya senı
Senı gordugum yerde oturdum ağladım

Ne ellerın degdı elıme,ne yuzundekı tebessüm

Yaz oğlum, daha fala gecikmeden yaz
Kalemin kâğıda küsmeden yaz
Hala nefes alırken, daha çok nefes alsın diye
Pes etmesin savaşsın diye yaz
Soğuk bir Ankara gecesiydi
Sıcacık gülüşü ve o en doğal anaç yapısıyla tanıdım onu

Yıllardır bu soruyu sordum kendime
Cevabı sende buldum anne
Gözlerine bir kere bile dalmadan
Ben niye büyüdüm ki anne?

Daha dizlerinde yatmadan

Kuytu bır karanlıktayım sımdı
Hanı butun ınsanlardan kaçıyormuşçasına
Sen ıse omrume bır kelepçe takmışçasına
Hasretını saldın pesıme
Sevdadan payıma dusen bumuydu
Al bu gokyuzu,güneş,yıldızlar hepsı senın olsun

Bazıları İstanbul gıbı sever,sokak sokak koklar sevdiğini
Her köşe başında saçından bir tel bulur
Ve elini tuttuğu her mahallesi,onun evi gibidir artık
Pamuk helva,kağıt helva derken bir zaman
Sahil kenarlarındakı sohbetler canlanır gozunde adamın
Dedim ya bazıları İstanbul gibi sever sevdiğini,her martı çığılığında onun sesi

Hatırası sende kalmış açık bir yarayım simdi
Sudan bahanelerle arasam senı diyorum
Hanı en azından sesini duysam,bılsem ıyı olduğunu
Gecenın kor karanlığındayım,uyku tutmayan saatlerde
Ne sıgaram yetıyor ıcımde kı sıkıntıya
Ne de kadehımdekı ıckı gonlumdekı yangınına

Dun bir mektup yazdım bana uzun amandır halımı hatırımı sormamıştım, biliyorum telefonda açabilirdim ama yazmak istedim, kalemin kâğıdın kokusu parmaklarıma sinsin istedim işte. Neler yapıyorsun dedim hala şen şakrak mısın, hala melankolik mısın hayallerin hala ütopik mi ve hala gülümseyerek bakıyor musun hayata ve hala asık olabiliyor musun tanımadın bir insana, kurda kuşa. Bilirim dedim bilirim çünkü sen bir ask adamısın asık olmalısın ve yazmalısın şair diyorlardı senin için hala yazıyor musun dedim. Sonra çok kalabalıktın dedim benim bile tanımadığım çok arkadaşın ve dostun vardı senin, her gece bir yerdeydin nasılda özenirdim sana diye devam ettim mektubuma. Ve sonra siyah bir zarfa sığdırdım tüm yazdıklarımı posta kutusuna bıraktım. Çok sürmedi cevap geldi benden o da beni çok özlediğini yazmış satırlara halımı hatırımı sormuş nasıl sevindim bilemezsin, keşke arasaydın eskiden olduğu gibi o şen şakrak sesini duyardım demiş, sonra kalemin ucu titremiş hissettim ve demiş ki bende arayamıyorum seni sesim eskisi gibi neşeli değil demiş. Hayallerinden bahsetmiş sonra mektubunda ama eskisi gibi ütopik değilmiş alelade şeyler işte bilirsin sanki biraz yaşama hevesi gitmiş. Uzun zamandır yazmıyormuş üstelik Eylül’ü beklemiş gelmiş ve peşinden zemheri demiş. Ve bana yalan söylediğinden bahsetmiş hiç kalabalık olmamış hem tek başınaymış, sahil kenarlarında, caddelerde, gündüzlerde ve gecelerde hep tek başınaymış. Nasıl üzüldüm anlatamam sana, sonra keşke hiç yazmasaydım hep tanıdığım gibi kalsaydı aklımda dedim. Ama yazmıştım ve cevap gelmişti benden bana, şimdi benimle oturmuş karşılıklı gecenin efkârını dağıtıyoruz o soruyor ben anlatıyorum, ben soruyorum ben cevaplıyorum. Anlı can beni benle topladığında bile artık bir ben kalmamış.

Bir şey vardı aramızda
Sözlerin anlatamadığı
Kelimelerin yetersiz kaldığı
Hissedilen ve yaşanan tüm güzelliklere inat
Bir şey vardı aramızda
Benim yüreğimde senin ise gözlerinde olan