Serdar Atlıbatur Şiirleri - Şair Serdar ...

İnfaz edilmiş bir günün cesedi var gecenin ellerinde.. 
Birbirinin peşi sıra yanıp sönen yıldızlar..
Sonra deniz.. yosun kokan bir yara..
Martılar ertesinde..
Ve imbat..
Bu sulara yabancı, yolunu şaşırmış bir imbat..

Gelecek bir gün gibi hayata endekslenmiştik.... yollarımız nerede kesişmişti....yollarımızın kesiştiği kavşak olmak zorundamıydı.. kimselere soramadım... bize en saçma gelen türk filminin karesinde beraber toplamıştık birbirimize çarptığımızda yere düşen kitaplarını....kaldırımlar birbirimize çarpmamıza sebep olacak kadar dar olmak zorunda mıydı....cevabını bir sen.. birde muama imgelerim bilir...
Adını beğenmemiştim oysa... yadırgamıştım adını.. bana göre yakışmıyordu sana o isim...
kimselerin bilmediği ve her gün usanmak nedir bilmeden birini beslerdim içimde.. tasvirini yapmak isterdim içimdeki insanın, beceremezdim... bazen bana küstüğünü sanırdım ve xeyal diye çağırırdım o’nu.. seni tanıdığım gün infazını verdim içimdeki insanın.. sonra adın xeyal olsun istedim...
uzun yolculuklar çıktı falımda... yolculukların sonunda sen vardın, bunu bilirdim.. bindiğim otobüs karanlıkları delerken devasa ışıkları ile bende ise senden kalan fısıltılar vardı... yollar öyle uzun gelirdi ki.. sonlar öyle uzak... karşıma çıkacak sonların en başında sen vardın..
bende ki düşsel dirilmenin başlangıcıydı o son.. ellerin ellerimin içinde terlemiş, avucum birden bire ab-ı hayat dolmuştu.

Bulunduğu sanılan mıydı aşk..
Yoksa hala kuytuluklarda gizlenmek için
Heder mi ediyordu kendini.

Artık beklemeleri de sevmeye başladım İzala..
Türkülerde, şiirlerde beklemeleri..

seni o kente emanet ediyorum giderken
çocuklarına,
masumiyet kokan aldatışlarına,
yeni günü bir başına karşılayan
yalnızlıklarına emanet ediyorum

Şehrin karmaşasında
Düşlerinde el değmemiş imgeler besleyen
Bir duvardı izala..
Dokunsam yıkılacaktı belki..
Ağlasam benden önce hıçkırıklara boğulacak
Şehrin karmaşasında

- Sensizliklerde sevilir İzala..
Hasretinde boy veren sessizliklerde.. -

Bir su birikintisinde kibrit çöpünü gemi yapardık
Serçe parmağımız ne güzel dalgalar yaratırdı
Kibrit çöpü yol alsın diye...

uzat sesini izala
dokunsun nefesim uzaklıklarına
susuşuna sığınsın haykırışım
oturup sulara yansımış silüetinin karşısına
ortak olayım
sende bıraktığım küllerimi

şiir sensizlige isyan edip
çekiliyor köşesine..
küllenirken yangınları evrenin
her aşk bir hüzün buluyor kendine

güneşin ter damlaları

Çocuktum henüz,
Her rengi beyaz,
Her ezgiyi mutluluğa dair belliyordum..
Sokak kapısının önünde
Hissettirmeden sobeliyordum
Oyunuma haber vermeden aldığım

Nasıl anlatılır hasretlikler
Coğrafyasına
Sularına
Yalnızlığına bile yabancı olduğum bu kıyılarda..

Gözünden süzülen bir damla yaş