Sebahattin Kömürlü Şiirleri - Şair Sebah ...

Müjde,
Vatanı kurtaranlar ve de kuranlar,
"Özür diliyecekler" miş vatan hainlerinden.
Bu vatanı kurtaran kahramanlar,
Biliyorlardı bu soysuzların soysuzluklarını,
Biliyorlardı ki vasiyet ettiler,

Ne kalır geriye,
Ne kalacaksa.
Baharlar mı bitti,
Yazlar son buldu.
Her döngü içinde dönerken böyle,
Ayrılık ayrıldı,

"Neşen yeride" değilmi hırt.
Peşin parayı görünce,
Nasıl sulandın.
Alışkanlık, utanmazsın nasılsa,
Bende, senin için burdayım aslında,
Bu sana benden pas,

Neye rağmen

Hayat devam ediyor.
Sürü sürü.
Denizde, karada, havada.
Hatta dağların başında, karın altında.

Niye mi karanlık?
Elbette karanlık olduğu için karanlık.
Kim sağlıyor bu karanlığı.
Gündüz bu güneş ışıl ışıl ken,
tüm dallar aydınlıken, kayaların rengi ap açık belli iken bu karanlık niye?
Yok, yoksa kör mü oldukda farkında değiliz aydınlığın.

Ne guzel soylenmis....

Soğuk bir kış sabahı sahildeki küçük bir köyden bir balıkçı
filosu denize açıldı.

Öğleden sonra büyük bir fırtına koptu.

Ölüler,
Ölür mü?
Ölüler ölür.
Ölü olmayanlar,
Ölseler bile ölmezler.

"Ölüm"
Neden bitmiyor.
Açlıktan ölüm.

Utanmıyor bu utanmazlar.
Bakanlar, başkanlar falan filan.

Saç baş

Saçını yol.
Yolsan ne yazar.
Yobaz, bir yerde değil.
Takmış, neye, niye?

Bir şair ağlıyor
Kimse duymuyor sesini
Unutmuş gündüzü geceyi
Kederlerinden öte
Düşünüyor kederlileri
Bir şair ağlıyor