Ağlamaktan gözlerim kurudu, "Gül" de.
Yeter artık bu beklemek, "Gel" de.
Bitsin bu hasret "Kavuşalım" de.
Dizlerim çürüdü, "Koş" de.
Çığlık çığlığa deliriyoruz, aklımız bizde değil.
Kanat kanat uçuyoruz, durulmak kâbil değil.
Bulutlarda buluşmaya bilet almış yolcularız.
Yeryüzünün bahtında kavuşmak nasip değil.
Kırgınım sana.
Suskunluğum bundan.
Uzak duruşum bundan.
Kırgınım sana.
Can çekişmem bundan.
Radyoda doğum
günü şarkısı çalıyor.
Müziği duyduğum ilk anda
aylarca biriken bütün anılar
gözümün önünde canlanıyor.
CAM KENARI KOLTUKLAR
Başını yaslayacağı
bir omuz bulamayan
yalnız insanların yeridir
cam kenarı koltuklar.
Şimdi sende ben gibisin. Bir bedende iki ruh, bir kalpte iki parçasın. Kalabalıklar içinde yalnız, yalnızlık içinde çaresizsin. Yeryüzü dört duvar, gökyüzü tavan olup sarmış hayallerini. Bir adım öteye gidemiyorsun. Elini bana uzatamıyorsun. Sesini duyuramıyorsun. Konuşamıyorsun. Anlatamıyorsun.
Sessiz çığlıklarımla tanıştın sanırım. Kalbinin en ücra köşesindeki gizli dünyanda akşamüstleri vişne rengine büründü değil mi? Duvarları yumruklamak isteyip içten içe ağlıyorsun değil mi? Gözyaşlarının içe akması ne kadar da acı değil mi? Yazamamak ne kadar acı! "Merhaba" diyebilecekken susmak ne kadar acı! Görünmez duvarların varlığını hissetmek ne kadar acı!
Çık, gel bu gece düşlerime, düşlerde buluşalım. Düşlerin sınırı yok. Düşlerin mecburiyeti yok. Düşlerin yasakları, kuralları yok. Bizlerin düşlerden başka mutlu olacağı yer yok. Hiçbir düş, o küçücük asansör kabini kadar mutlu etmez, biliyorum. Hiçbir düş, o kara kış günü kol kola yürüdüğümüz o cadde gibi huzur vermez, biliyorum. Biliyorum ama bedenlerin kavuşmadan da sevebileceğini ben, senden öğrendim. Çık, gel düşlerime.
Katlime ferman olacak bu satırlar.
Yaşamayı arzularken sebebim olacaklar.
Diz çöküp topladığım deniz kabukları,
gözümde canlanıyor, ölüyor muyum?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!