Deliliğim mi tuttu,
aşkımız mı şahlandı?
Aşkın bir mertebesi de
sevgiliye kırılmak değil midir?
Başımı yastığa koymuş uyuyacakken,
rüzgâr, perdenin arasından efilce esip
senin öptüğün yanağımı okşadı.
Karanlık karanlıkla kolkola girip
sokağımda volta atarken kandilleri söndürdü.
Eyy yüceldikçe içime sığmaz olan,
İçimde doğup içimde büyüyen aşk!
Kurudu dilim; bitti, tükendi dermanım.
Kaf Dağı'ndan Anka Kuşu olup kanatlan.
Sar şu biçare bedenimi, semaya kavuştur.
Müsaaden var mı, dedim.
Neye, dedi.
Ölmeye, dedim.
Hayır, dedi.
Ama yapamıyorum, dedim.
Neyi, dedi.
Aşktır dünyayı güzel yapan.
Aşktır insanları mutlu eden.
Aşktır sokakları kirden kurtaran.
Duygularını karanlığına
gömüp bekleyenler konuşacak.
Sen ki baharın ulağı,
Sen ki gülmelere neden,
Sen ki geceye adını veren yâr,
Sen ki rüyalarımın vazgeçilmezi,
Sen ki yakamozlara rengini verensin.
Sükût etti ışıklar.
Dile geldi karanlıklar.
Dirildi, şahlandı,
büyüdü, büyüdü, büyüdü
kocaman oldu ay.
Susmuştum.
Kimseyle konuşmuyor,
kimseye selam vermiyordum.
Belki de meyittim,
yaşarken ölmüştüm.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!