Seni gördüm nutkum tutuldu.
Seni gördüm bedenim dondu.
Önce sustum, sonra durdum.
Hayran hayran yanına sokuldum.
Sesini duydum, gözlerini gördüm.
Hayallerimi gömdüğümden beri hiçbir ayrılık müteessir etmiyor beni. Hiçbir hüzne kederlenmiyor, hiçbir acıya gözyaşı dökemiyorum. Bütün güzel ve kötü duygulardan arındırılmış gibiyim. Görülmemiş dağların eteğindeki bir taştan farksızım. Bilinmezim. Tanınmazım. Yabancıyım. Sanki hiç var olmamış, sevmemiş, sevilmemişim. Bir araf çukurunda kaybolup yok olmuşum. Karanlıkta karanlık olmuşum. Gölgelerde gölgeymişim. Ama zihnimdeki şu korkunç ölüm planlarım, içimdeki duyguları bir nebze de olsa kıpırdatıyor. Varlıktaki yokluğumu sorgulatıyor.
Üç yaşında bir çocuktun.
Hayal kurmayı bile bilmezdin.
Belki hâlâ süt kokuyordu ağzın.
Düştüğünde ağlar, kalkınca koşardın.
Yemek yedirirken 'Uçak geliyor.' derdi annen.
Size bir anafordan bahsetmek isterdim. Hallaç pamuğuna dönmüş bu düzenin kokuşmuş yanlarını anlatmak isterdim. Karanlık odalardaki gizli toplantıları, çıkmaz sokaklarda işlenen faili meçhul cinayetleri ayyuka çıkarmak isterdim. Beyaz torosların nasıl siyah transporter olduğunu söylemek isterdim. Cumartesi annelerinin ağıtları göğe yükselirken asit kuyularının neden kükrediğini haykırmak isterdim. Ama gördüm ki memleketin büyük bir bölümü at gözlüğü takmış. Uçurumdan aşağı yuvarlanırken forsundan gülmeyi maharet bilmiş.
Biz, şehirli insanlarız. Güneşin çocuklarıyız. Onunla uyanır, onunla yatarız. İrademiz güneşin elindedir. Hür değiliz. Özgünlüğümüz yoktur. Gecenin tadını bilmeyiz. Çünkü geceleri uykudayız. Oysa gökyüzü en güzel geceleri gözükür. Bundan mahrumuz. Devrin kölesi olmuşuz. Ayda bir güleriz. Kapital düzenin maaşlı uşaklarıyız. En büyük aşkları ATM'lerle yaşarız. Pos cihazlarındaki fişler uzadıkça içimiz burkulur. Bir nüshasını elimize alınca ölü görmüşe döneriz. Boynu büker eve gideriz. Mutluluğumuz kartlarımızın limiti kadardır. Ayın ortasında hep yastayız. 3. sayfa haberlerinden bihaberiz. Ülke, freni patlamış kamyon gibi yokuş aşağı giderken ne zaman duvara toslayacak bilmeyiz. Fikrimiz, zikrimiz, özgürlüğümüz yoktur. Ulusal meselelerde dili tutulmuşa döneriz. Lal oluruz. Kaç kadın öldürülmüş? Kaç çocuğa tecavüz edilmiş? Kaç işçi ölmüş? Kaç insan intihar etmiş? Kaç madencinin alın yazısı kömür karası olmuş? Bilmeyiz. Bilmeyiz; çünkü duyarsızız. Biz güneşin çocuklarıyız. Güneşe amadeyiz. O ne isterse onu yaparız.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!