Hadi hep beraber özgürleşelim.
Önce tabularımızı yıkalım,
sonra prangalarımızdan kurtulabiliriz.
At gözlüğümüzü çıkardıktan sonra
Hep kendi doğrularımızın arkasına sığınıyoruz. Mutlak bir duygu yoğunluğuna girmeden arayıp, sormuyoruz. Ne zaman duygularımız ağır bassa duymak istediğimiz sesi kulaklarımızda bitiriyoruz. İlgisizliğimizi, mazeretlerimizle süsleyip suçu topluma, çevreye, el aleme yıkıyoruz.
Hayatından çıkıp çıkıp geri geldiğimiz insanların da duyguları olduğunu ya düşünemiyoruz ya da umursamıyoruz. Bu da bizim empati kurmadığımızı gösteriyor.
Kendimizi karşımızdaki kişinin yerine koyup varlığımızın verdiği mutluluğu, onun ağzından çıkan sözlerle, sesindeki neşeyle anlayabiliriz. Ama yokluğumuzdaki acıları, kederleri, hüznü konuşmadan nasıl anlayabiliriz? Bizi mutlu, enerjik, ruhsuz, duygusuz gösteren o sahte fotoğraflara mı aldanıyorlar? Gözyaşlarımızı içe akıttığımızı göremedikleri için mi sessizler? Yoksa suçu yine topluma mı atıyorlar?
Efkârın son kertesinde, özlem yüklü
tarihin en zifiri, kara mı kara bir gecesiydi.
Yine sokaklarda aylak aylak dolaşıyordum.
Kendimi pencerende buldum, sesini duydum.
Kim derdi ki bu aşk,
aşkların bakisi olacak.
Kim derdi ki seni her
santim içime işleyeceğim.
Mutluluk ne güzel şey.
Mutluluktan tebessümler
yaymak ne güzel şey.
Mutluysanız eğer;
karanlıkları fırsat bilir
Gün doğdu, gözlerimi açtım.
Aklıma ilk sen geldin sevgili.
Hatırandan öptüm,
güne senle başladım sevgili.
Mana aleminden dünya alemine
sürgün edilmişlerin en biçaresi olan ben,
cennetvari meltemlerin estiği düşlerimde
yine senle yapayalnız kalakaldım Ay Işığım.
Yine baş başayız.
Epey hasretlik geçmiş
ellerini tuttuğumdan beri.
Mavi denizin beyaz köpüğü gibi
bembeyaz ellerini öptüğüm günleri,
utandığında ısırgan otu değmiş gibi
Yağmur yemişim bu çarpık düzende.
Şemsiyem yandı, çalındı tüm param.
Kar yağıyor, gözlerinin rengi değişiyor.
Beyaza dönüyor gökkuşağı gözlerin.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!