Dayan nergis çiçeği
Toprakların susuz yaprakların dökülmüş biliyorum
Ama dayan güzelliğini baharlardan mahrum bırakma
yokluğunla mahrum bırakma yazları
Aç yeniden nergis çiçeğim
ben kalbimin boşluğuna senin için bir saray bile yapmıştım
sen benim sarayıma ne yaptın
ben seni filizlenmen içim tohum gibi yüreğime ektim
Sen benim gülüme ne yaptın
Ne kaldı ki elimde be felek
Aldığın yetmedi mi
Ne saf bir aşkım kaldı elimde Ne de çıkarsız bir
sevgim
Çektiğim yetmedi mi
Ayaklarının altındayım bir sonbahar yaprağı gibi
Ağaç dallarından dökülür oldum
Yolumun ışığını kaybettim Yokluğunda
Bulutlu bir gün gibi mavi Gökyüzümü göstermez oldum
Seni öldürdüm içimde
Sen benim hep on yedi yaşımsın
Hala ilk aşkım ilk korkum ilk heyecanımsın
Hala en güzel derdimsin benim
En güzel şiirimsin sen
Sen benim hep on yedi yaşımsın
Rıhtımın son gemisiydin sen
Şimdi ise karanlık ve sessizim
Sen kalbime demir atmış tek kişiydin
Şimdi ise terk edilmiş bir çaresizim
Her roman gibi bu romanda mı bitti ve aşkımız
Oysa bu romanın sonunu iyi yazmıştım
Mutlu sona yazmıştım satırlarını
Ama rüzgar aldı götürdü hepsini bütün sayfaları ve seni
Ve acılar kaldı geriye....
Sanma ki Unuttum seni sürgün bu sevda
Sanma prangalarımdan kurtuldum
Senin derdinden yenik düştüm bu gönül
Ben sensiz sanma ki mesudum
Sen varken güneş doluyor bahçeye
Sen varken güneş doğuyor
Şarkılar çalıyor sanki içimde
Şarkı söylemek istiyorum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!