Şakir Yetişen Şiirleri - Şair Şakir Yetişen

Vakit aynı vakitti hep
Yol kenarındaydı, banka oturmuştu
Kavuşulmuşluğun edasıyla öylece duruyorlardı
İki dost gibiydiler , sessizdiler , çaresizdiler
Bir süre sonra yüzünü gök yüzüne çevirdi
Baktı baktı , yutkundu , yine suskundu , yorgundu

Unutmuştum.
Karşıdan gelen aracın,
Uzun farlarıyla irkildim.
Tamam olur... demiştin,
Susmuştuk...
Sonrasını biliyorsun işte...

Manzarası bahar ve çiçekler olan
Pencereden bakmak istiyorum hayata.
Fırtınasız , çarşaf gibi denizi olan,
Martıların uçtuğu bir sahil istiyorum.
Işıl ışıl gözlerle
İçimi gören biri olsun istiyorum.

Yas yakar insanı , bir kere düşüp yakalanmaya gör
Çoğu insan bilmez , üzüntü ve göz yaşından ibaret sanır
Öfkedir , çığlıktır , hissizliktir , bölünmedir
Birinden diğerine çarpıla çarpıla gidip gelmektir

Divanda oturup , bakar hep dışarıya
Bakıp da ne görür, ne düşünür hiç bilemem
Arada kalkar yerinden gider masaya
Bir şeyler yazar , bir tek o bilir , bir de onlar
Divanı , penceresi ve demli çayı.

İçinden çıkılmaz oldu bu karışık durumum.
Neyi nereye koyacağımı bilemiyorum.
Nerede ve hangi zamanı yaşayacağımı,
Neleri nereye gömeceğimi bilemiyorum.

Sorsam da kendime bazen,

Hani imkansız diyordun ya
Olmazdı ya hiç
Yapamazdık ya biz
Hani sevmemiştin ya
Öyle olsun işte
Ama bende

Baharın olarak geldiğimi biliyorsun da,
Neden çiçek açmıyorsun , benim gönlüme.

Gerçi yapabileceğimiz bir şey de yok,
Küçük bir delilikten başka bir şey değil bizimkisi.

Yazıyorum işte havadan sudan , hayattan
Önemli bir maç vardı bu akşam
Hazırlanmıştım , istekliydim
İşte o andayız, başlamıştı karşılşma.
Heyecanlıydım zamanı algılayamıyordum,
Yüksek sesli müzik vardı

Bir gecenin ortasında , dört duvar arasında
Dağınık duran bir şeyler var , Bir de ben.
Umutsuzca uçuşan hayallerim , Bir de bakışın.
Bağımlısı olduğum gülüşlerin , Bir de yokluğun.

Gün ağarır , eşiğin altından ışık sızar