Şafak Kocabıçak Şiirleri - Şair Şafak Ko ...

bir şiir yazarsın,

sonra bir şiir daha…

her şiirimde;

güzel kızım;
sözlerime nereden başlasam diyorum… ama içimden çok duygular geçtiği kesin ve bu duygularımı dışa vuracak kelimeleri seçmek, hele ki bu kelimeler bir annenin kızına duyduğu hisler ise zor olsa gerek…ben anneyim diyorum ve bu duygu yaşanır ancak…içimdeki seni sana anlatmak, anlatayım derken o kelimeyi itinayla seçip ifade etmek zor be güzel kızım…
hayata tutunmam tek senin sayende bunu bil…
bir annenin çocuklarına miras bırakabileceği bence ilki sergilediği davranışlar ve nasihatlar olmalıdır…ben sana çok nasihatlar biriktirdim…büyüdükçe, zaman zaman söylerim diye…
“insan bir kere dünyaya gelir, üzüntülerini ardına at” diyen annemi hatırladım bir an şimdi… bu söz annemden bana, benden de sana miras kalacak ve hiçbir zaman unutma emi...
sana yazmaya başladığım şu dakikalarda çok sevdiğim şarkıyı dinliyorum. senin de sevdiğin…No1 söylüyor…”kendine iyi bak”…güzel kızım kendine hep iyi bak…o güzel gözlerinin ışığı hiç sönmesin…

küçük bir çocuğun

gözlerindeki hüzün gibidir

babasız kalmak...

“şafak söktü” deneme yazımdan sonra bu ilk yazım mı olacak diye düşünüyorum da yok diyorum ilk değil…üç yıldır neler yazmadım ki düşüncelerimde, …kaleme almadım çünkü içimde düşündüklerimle kendime yettim yada biz bize mutluyduk bekli de….gerek duymadım, kendime sakladım… hani huzur vardır ya…bu huzuru kendim içimde yaşamak istedim…şimdiye kadar anlatmadığıma, kalemi elime almayışıma pişman mıyım…. değilim…

“insan bir kere dünyaya gelir, bir daha şafak gelmeyecek dünyaya”, “ tüm sorunlarını halledemeyeceksen eğer ardına at” diyen annemin sesi kulaklarımda hep… haklıymış… ben bir daha dünyaya gelmeyeceğim ya, bu hisse alıştım zamanla, kendime inandırdım…kendime inancım ve cesaretimi bir araya getirdim ve şimdi hayal edemeyeceğim bir hayatı yaşıyorum…beni içten içe besleyen annemin sözlerine karşılık ona bir teşekkür borçluyum…seni çok seviyorum anne…


son yazımda yeni bir hayata başlamaktı amacım… keşkelerle dolu bir hayatı geride bıraktıktan sonra klasik bir söz olacak ama hayata yeni bir sayfada yeniden başlamak…zaman zaman eski sayfalara bir göz gezdirmek yada zorunda kalmak dışında ben bu yeni açtığım sayfada huzurluyum…mutluyum…

seyir halinde tüm hayallerim

öyle bir hayat ki yaşadığım

biraz acımtırak, biraz limoni

öyle bir yerdeyim ki;

ne adım belli,

ne sözlerim anlaşılır

bölük bölük kuşlar gelir

yürek gözüme…

bir kanadın da özlem,

bana hüzün veren yarları sevdim

güzel görünen zamanlar da

şiirlerle diriltildim,

öyle çok özledim ki seni anne;

gülümseyen gözlerini,

karşılıksız seven yüreğini

kendime söz verdim...bir gün kitap yazacağım... nereden başlasam diye bir kaygım olmayacak o an eminim... hiç kaygı yaşamadan bu hayat yaşanmaz ya işte bende kaygılarımın son bulduğu anda vicdanım rahat ve kendime güzellikler yakıştırarak kalemi elime alacağım...

biraz gerçek, biraz hayali olacak... yaşanmışlıklar olmazsa olmaz gibilerinden değil, o kadar basit hiç değil... sadece iç sesinizi dinlersiniz, kendi kendinize konuşursunuz ya işte kaygı barındırmayacak hale gelince düşünceler o zaman yepyeni bir ben yaratacağım sözlerimle...

masumca olacak bu düşünceler... masum sandığımız yüreklere kalemimi dokundurmak, kendinden pay çıkaranlara da hediyem olacak...