Şafak Kocabıçak Şiirleri - Şair Şafak Ko ...

özledim

sevmeyi, sevilmeyi

kuşun kanadına tutunup

içine hapsolmuş ağlayan bir çocuğu susturamamak gibi bir şey ÖZLEMEK...

ÖZLEMEK, sustukça içinde çığlıklar atar...nefes almak dünyanın en büyük yükü gibi gelir sana...özlemiyorum derken, bir şarkı, bir film yada bir parfüm kokusu tetikler özlemini...

usul usul yağmur yağmaya başlar sokaklara...pencereden dışarıya baktığında için üşür...dudağında tatsız bir gülümseme ve ağlayan bir çift göz kalır senden geriye...sonra ağzında tanıdık bir yalnızlık şarkısı takılır...düşünürsün kim söylüyordu bunu acaba? ...

aylar sonra da olsa yazmak geldi içimden….


aslında bu yazdığım en anlamlı ama kimsenin anlayamayacağı tek yazım… belki de bir masal gibi okuyacaksınız…içine bugüne kadar döktüğüm bütün gözyaşlarını sığdıracağım…ve attığım bütün kahkahaları…hayallerimden gerçeklere savrulacağım…neyse; öylesine bir yazı işte! ... ama eminim ki yeni bir yaşamı yakaladığım da böylesine masal dolu bir yazı değil de bir roman yazmaya başlayacağım…yeni bir isim verip sadece ve sadece tek kendime yazacağım…

özlemin yüreğimde kor
sözlerin dilimde nasihat
seni çok özlüyorum canım babam
nerdesin…?

en çok beni severdin bilirim

sen yokken;

bin bir şiir dizesi geçer aklımdan

hiç birini sana yakıştıramadım

yalnızlık...; uzun zamandır yalnızlığı aldım yanıma...hiçte düşünüldüğü gibi bana eksi duygular tattırdığı yok, aksine benim yoldaşım diyebilirim... yalnızlığı hep kötü düşünürüz değil mi? ...oysa yalnızlık gece gelir ansızın, farketmeden... farkettiğimiz an sana verdiği duygularında; rahatladığını, kendinle bütünleştiğine tanık olursun... gece gelmesi size daha uygun düşer, düşer ki o gecenin dipsiz kuyusunda sizi çıkartacak tek arkadaştır...hep yalnızlığı sevmişimdir... yaşamınız dolu dolu geçse de, mutluysanız bile bu arkadaşa her zaman ihtiyaç duyarız... kim sevmez ki yalnızlığı... insana ilaç gibi gelir, mantığınız ve kalbinizle dertleşir durursunuz... bir nevi psikoloğunuz olur....

insanların bazıları yalnızdır, bazıları yalnızlığı yeni terketmiştir, bazıları da yeni tanımaya başlamıştır... mühüm olan yalnızlığı yanımıza aldığımızda bize yaşattığı duygular önemlidir... kimine göre yalnızlıkta ölüm düşünülür...ne demiş üstat Nazım Hikmet Ran; "ölüm kendinden önce bana yalnızlığını yolladı"... ölümü yalnızlıkla çağrıştırmak belkide insanın o anki gecenin ortasına düşen karanlık düşünce, son çaredir... ben daha o evreye gelmedim... ölmemek için tutunduğum bir yaşama sebebim var... yalnızlığımda ne kadar üşürsem üşüyeyim,tutunduğum yaşama sebebimin süresi dolduğunda üşümemin yerine kalbi buz tutmuş biri olarak öleceğim...

yalnızlığım; yama içinde, iğne, iplik gerekmez...

kırgın kalbime dokunsan,

iyileştirsen beni...

ve

gece uyuyamadım...

bir süre camın ardından baktım çevremi saran karanlığa...giderek aydınlandı gece...dışarı çıkıp balkona yürüdüm...

bir şey de yok beni oyalayacak...fırtına öncesi bir gerilim var içimde...bir türlü baş edemiyorum...

sensiz ama sen dolu bir hayali sabaha daha giriyorum...

hayal bu ya! ...ne gözlerimde senli sabahlarım oldu, nede kollarının sımsıkı beni sardığı hayal bedenin...biliyor musun...? ellerimi hiç başıboş bırakmadım sana dair... kalemim ise ortak oldu bana, yalnızlığıma ve hep sana yazdılar...

damla damla yağıyorsun kalemime...damlalarını içiyorum yudum yudum...hayal bu ya; biriktirip damlalarımı, seni o dinmez halinle döktürmek istiyorum yüreğime...

ıslanıyorum yağmurda;

üşüyorum...

üşüdükçe,