konuşamadıklarımı yazarak denemek istiyorum şimdi… konuşabilseydim eğer yazamazdım sanırım…
hayatımız bir deneme tahtası aslında… hep başkaları tarafından deneniyoruz yada deneme aşamasında buluyoruz kendimizi… kendimizi denerken yüreğimizi koyuyoruz ortaya… zamanla yitirdiğim benliğimi yeniden keşfetmek gibi denemelerime eklemeler yapıyorum… nereye varacak bu işin sonu…?
bilmiyorum…
son bir yılda acılarımı, hüzün besliyor...hüzünlerimi kucaklıyorum...sizden başka kimsek yok diyorum...bana hüznü hediye ettikleri için acılarıma sahip çıkıyorum...
sokaklara atıyorum kendimi... sokaklarda üşüyen kedileri seviyorum,onları besliyorum... sokakların o kalabalık ortamına, sessizliğimle ortak oluyorum...
aşık olmasaydım, hüznüm de olmazdı diyorum...şiirler biriktiriyorum içimde,hüzünlü şarkılar mırıldanıyorum.. beni özleyen var mı diyorum...öylesine yaşıyorum...
İnsanları anlamamaktan yoruldum... ya ben iyi birisi değilim insanların gözlerinde, ya da ben yanlış işler üzerindeyim... kötü birisi miyim diye kendimi sorguladım her ilişkimde... kötü insan nasıl olur...? kinci olur, senin yüzüne değil arkandan konuşur, acıma duygusu yoktur vs... bunlara ekleyebileceğim onca cümle varken sanırım en çok şu cümlede takıldım hep... kötü insan yoktur, sadece insanın içinde ki öfke kötülüğe sürükler insanı... içinde ki öfkeyi dışarıya atamayan insanoğlu, aklından dalaverelerin geçmesine dur diyemez. ben dalavereci olmak istemedim hiç... sadece bu duruma getirildim ki yapmaya zorladım kendimi... kimse silah dayamadı alnıma... ben durulmayan öfkeme yenik düştüm hep... insanın içinde ki öfke hep bir yerde çatlak verir, onarılması zamanla olur... öfke duyduğum anlarım biriktikçe ben galiba kötü insan olmaya razıyım...
yıllarca biriktirdiğim öfkelerimi, gün gelecek salacağım gökyüzüne... kötülükten çıkıp, konacağım tertemiz yüreğime...
3 Mayıs 2017
-
Adem Aydın
Tüm YorumlarTebrik ederim şiirleriniz herbiri birbirinden güzel yüreğinize sağlık