Saadet Ün Şiirleri - Şair Saadet Ün

Islat ey yağmur ıslat! Islat dilediğince;
Akıt üzerimdeki şu dünyanın kirini
Makbere varana dek ıslat elverdiğince;
Doldur avuçlarımı tövbenin harfleriyle
Dindir susuzluğumu düşmeden eller yana
Ruhumun çöllerinde gezdiğim yeter bana…

Cesaret bu ya;
'Kraliçe çıplak! ' diyormuş çocuğun biri
de/sin...
Oysa ben
dişlek gülüşlü azı dişlilerin

bahar geldi
seyrediyorum
muhteşem bir tabloda
baharın kudretini

su yürüyor

çirkindi
ama güzeldi
milyonlarca kelebeği yakalardım
gözlerinde
sonbahar uğramazdı yüreğime
bahar olurdum

Vuslata uzandıkça yana düştü kollarım;
Dermanımı tüketip, dizimi çaldın gurbet!
Sılaya yöneldikçe sana düştü yollarım,
Yurtsuz, yuvasız koyup, özümü çaldın gurbet!

Öte düştüm düşeli babamın ocağından,

Ruhum arş-ı âsumâna revan oldukça,
boşuna değildir yerimden kımıldamayışım...
Boşuna değildir bedenimi yatağa,
gözlerimi tavana mıhlayışım.
Ne vakit
Gözlerimi söküp, alsam başucuma,

annesizdi gece
üşüyordu
kucakladım

yalnızdı
korkuyordu

her gülüşünle küçüğüm
dünyamı aydınlatırsın
her tatlı bakışınla küçüğüm
canıma can katarsın

tutunca minicik ellerini

unutulmuş çocukluğun sesiydi çocuk
uçamayan özgür kelebeğin kanadıydı
kısır anaların kıskana durduğuydu
çıldırtan doğuşu kahreden kaderiydi

unutulmuş çocukluğun sesiydi çocuk

.

Anladım ki hayatta; bel büktüren cefâ; kâr
Düşlere küskün mazi değil mi ki aşikâr…
Hepyek geldi zarlarım hep od ocak virâne
Yıkıl git gözlerimden ateşe kul pervâne!