Dokunma son akşam ağlayacağım
Pencereme geçip bomboş gözlerle
Saatlerce sessiz hıçkıracağım
Hiç teselli verme hissiz sözlerle
Allahım bilmiyorum ne oldu bana
Varmı yokmu ben neyim diye inleyen
Hep cananı arayan cananla beraberken
Aşık nerde sevda ne hani varmı bir gören
Hub halesi içinde tek habibi görmeyen
Çıkmaz yollardayım gözüm uzakta
Bir dünya arıyorum yalan olmayan
Ansızın buz kesti gönlüm sıcakta
Bahçem çiçek dolu ihlas kokmayan
Biraz ümidim var nefes aldığım
Ağlamak ağlamak doyasıya ağlamak
Yalnızlık kayığıyla kalp sahiline varmak
Senle yıkanmak için hub deryasına dalmak
O visal gecesinde sessizliğe demir almak
25.04.97.
Bir nazar kıl ey yar intizardayım
Hüzün denizinde kürek çekmekten
Yoruldu omuzlarım
Neden görünmez hala
Habib kokan limanlar
Güneş yüzlü insanlar
beton duvarlar arasında
kırılan kalbim
yıllar kadar uzakta
sanki şifalı eller
ellerim kir
gözlerim kir
Üşüyen ruhumun güneşi oldun
Kıştaydım bahçeme baharı koydun
Ömrümün dalına usulca kondun
Yaşlı gözlerimi güldürdün YAVRUM
Yıllarca hayalinle avunup durdum
yoruldum anne
bu sonbahar nefesinden
gecelerin dostluğunu özledim
yoruldum baharı beklemekten
sabahlar ruhuma doğmadi ki hiç
ağlamak o/nurlu insanların melekesidir
ağlamak yeryüzünde şefkatin halesidir
zilleti izzet sanan yüreklerden usanan
merhametli canların arşa çıkan sesidir
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!