Rahim TAŞ Şiirleri - Şair Rahim TAŞ

Aşkın Dört Mevsimi

Tanıştığımda bahar gibiydi
Sıra sıra düşmüştü cemreler gönlüne
Buzları çözülmüştü
Çiçek açmıştı yüreği

Taş Ocağı



Ocağımız tütüyordu
Gözyaşı akıttı kader

Annem Annem

İki yaşındaymışım öksüz yetim ve kardeşsiz kaldığımda. Büyütemem diye annem evlatlık vermiş beni de diğer kardeşlerim gibi. Bilmeden büyümüşüm evlatlık olduğumu.

Dönülecek yollara giden evlatların bile ardından gözyaşı dökerken anneler, nasıl kıymış nasıl dayanmış benim annem bu dönülmez yola gönderdiğinde. Kızıp küsmüşüm sakladıklarına.

Atatürk'ün Kızları

Atatürk sizlere hep güven duydu
Kadının erkekten farkı yok dedi
Baktı uygarlığın tek yolu buydu
Erişmenin başka arkı yok dedi

Kadın Asla Arkaya Bakmaz

Seni terk ederken bir heves, bir merak, bir heyecan içindeydim. Ne bahaneler uydurmuştum. Sevgisiz, saygısız, ilgisiz derken sana, başka birinin varlığını hissetmiştin. Hakarete vardırmıştım kıskançlığını. Ne büyük nankörlükmüş oysa benimkisi.

Seni terk ederken ne hale geleceğini ve hatta ne hale geleceğimi bile düşünmemişim. Zedelenen onurun, kırılan gururuna rağmen kötü dememişsin, dedirtmemişsin bana, asil davranarak.

Kumpara

Askerliğini bitirmiş, bir gün süren otobüs yolculuğunun ardından memleketine varmıştı Cemil. Sessiz bir hüzün karşılamıştı bu kez onu. Oysa aileden birileri hep bekliyor olurdu dönüşlerinde. Kızgınlığını, kırgınlığını doldurduğu çantasını omzuna vurup mahallenin yolunu tuttu. Yol boyunca ayaklarına önce merak sonra endişe dolanıp duruyordu. Tanıdıklarıyla selamlaşıyor, tanıyamadıklarından aldığı selamları da tanıyormuş gibi yaparak tebessümle karşılıyordu. “Hoş geldin” söylemlerine yüklenmiş acıma hissi yüreğini burkuyordu. Askerdeyken önce abisini, kısa süre sonra da sevdiği kızı kaybetmişti. Yüzüne üzüntüyle bakmalarını yaşadığı ve hala atlatamadığı bu acılara bağlamıştı.

Eve yaklaştığında komşularından birinin annesine haber vermek üzere çığlık atarak koşturduğunu fark etti. Buna rağmen evde hiçbir hareket yoktu. Telaşlı adımlarını daha da hızlandırarak eve vardı. Dış kapı açıktı, ama önce pencerenin aralık duran perdesinden içeriyi gözetleyerek olup biteni anlamaya çalıştı bir süre. Annesi yatıyordu. Babası sandalyeye oturmuş başı öne eğik sigara içiyordu. Gözü odadaki varile takıldı bir an. İçinde küçük kardeşi Mustafa vardı. Şaşırdı önce, ancak kardeşinin muzırlıklarından biri olduğunu, serinlemek için varile su doldurup içine girdiğini düşündü.

Amele

Gün doğmadan doğuyorsun ufuktan
Sokaklarda ışıyorsun amele
Karanlıkta engellere bakmadan
Ekmeğine koşuyorsun amele

Şiirlerarası Yolculuk

Duygularımıza cemre düştüğü an tohumlar ekmiştik yüreğimize. Soğuk ve durgun geçen dönemde hep hazırdan yediğimizden, kelime hazinemiz tam takırdı. Açlık kapıya dayanmıştı. Üstelik ektiklerimizin hasatına da daha çok zaman vardı. Doğduğumuz şiirden, harfi, kelimesi altın, doyacağımız büyükşiirlere gitmek gerekiyordu. Nasıl olsa vasfımıza uygun bir dize bulma ihtimali vardı büyükşiirlerde. Dize olmasa, kelime, kelime olmasa hece ile yetinebilirdik. Ne de olsa kıt kanaat okumaya alışmış, asgari harflerle yaşamayı öğrenmiştik.

Duygularımızın uçan halısının havası inmiş lastiklerini şişirip yola koyulduk. Küçük dizelerden oluşan Aşk şiirlerine ulaşmıştık. Rakımı düşük, kelime olamamış heceleri oluşturan harf nüfusunun yoğun olduğu aşk şiirlerinin arasında mola verdik. Harfler ya ş(aşk) ın ya savaş(k) halindeydiler. Acıkmıştık, bir şeyler yemek istedik. Pişmiş aş(k) a su katıldığını gördük. Kokuşmuşluğu tiksinti vericiydi. Sifonu bozuk dörtlüklerin ortasındaki enkazda Tosun eserlerini imzalıyordu hayranlarına. Öfke ile yolculuğumuza devam ettik. Sürekli göç alarak imla plansız bir şekilde büyümüş şiirlerin içinden geçtik. Ne harfler ne heceler ne de kelimeler bir birleriyle kaynaşmamıştı. Şiire yabancı bir şekilde dizelere yerleşmişlerdi. Bir süre sonra doğdukları şiire kesin dönüş yapacak gibiydiler. Bunlardan türeyen yeni nesil harfler ve heceler ise hangi şiirin duygusuna göre büyüyecekleri kararsızlığının ikilemi içindeydiler.

Sen orada benli düşler
Ben burada senli düşler
Kuruyoruz

Sen orada susuz kalmış bir çiçek gibi
Ben burada bir pınar gibi

“Sahi kaçıncı kilometreden başlar
Gurbet, sıla, hasret? ”



Çığlık