Ey gönül, bermurad olmaya insana ne gerek?
Muradın şemine yanan dilhun pervane gerek
Emmareyi alt edip kamileye ulaşmaya
Vücud mülkü yıkılıp az biraz virane gerek
Hasretinle hara yandım
Nerdesin ey gül-i rana
Bir incecik dala döndüm
Nerdesin ey gül-i rana
Yokluğunda harabeyim
Hasretinle hara yandım
Nerdesin ey gül-i rana
Bir incecik dala döndüm
Nerdesin ey gül-i rana
Yokluğunda harabeyim
Nereye baksam Sen varsın
Lakin görmeye göz gerek
Nereye dönsem ordasın
Bunu bilmeye öz gerek
Eşyada yetmiş bin perde
Sanma ey dost beni kaybederim kendimi
Üzülürüm amma yitirmem ümidimi
Hayat böyledir sevinmeye gör hele bir
Çok geçmez hemen arkasından hüzün gelir
Nihan oldun dideden
Gönülden olmayasın
Çıkarmadım sineden
Yabanda kalmayasın
Tuti olsam alemde
Nola vaslın ihsan etsen kuluna
Niceler gibi hayrandır yoluna
Mücella olunca nurunla kalbim
Pervane gibi yanar aşk odına
Cemalin şevkiyle hayran olayım
Vuslatın zevkiyle handan olayım
Muhabbet şem’ine bin yanan gibi
Ben de aşk odına biryan olayım
Gayra nazarın kefareti için
Ah etmeyen olmaz imiş, bu dünyanın mihnetinden
Bir çöp götüremez imiş, malı, mülkü, servetinden
Etse çok hayır hasenat, kılsa ibadet ve taat
Ötelerde buna kanaat, pişman olur ettiğinden
Onulmaz bir derdim var, bulunmaz mı dermanı
Aşılmaz bir bendim var, Rabbimdendir fermanı
Herkes bir yol tutturmuş, yolunca gider olmuş
Say ki yolunu bulmuş, hiç yok gibi gümanı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!