Özgür Köktürk Şiirleri - Şair Özgür Köktürk

Zamanın kuytusunda asılı kaldı
Yitirilmiş heveslerimiz
Dokunmadan ürperen tenimiz
Sesimizi iğfal edercesine sessizliğimiz...

Karalanmış kâğıt müsvetteleri gibi

Gün bu gündür şimdi yüreğe vuran
Umut dersen umut, sevda dersen sevda
Ne bir kıvılcım çakar, ne yağmur yağar
Yürek nara düşse, narına can akar...

Şimdi düşlerimden arta kalan
Bir çaresiz çığlık
Bir sessizlik yankısı
Bir gece yarısı...

Beni benden alan

Elle tutulmaz
Gözle görülmez hayâl gibisin
Sesi duyulmaz
Seslensem işitmez meçhul gibisin

Yağmur sonrası gökkuşağı çıkınca

Yorgan döşek umuttur yaşamak
Kırık dökük anılarda
Kar düşer güncesine düş yaprağının
Kor düşer alnımızın akına…

Yineleniyor edebiyle suskunluk şarkısı

Bir sen yaşardı içimde
İçimdeki en kuytu köşede
Bir sen ki; ulaşılmaz
Erişilmezdi
Bir sen ki;
Parça parça olsa bedenim

Bir gül var elimde dikensiz
Bir gül, yüreğimde büyüttüğüm sevgiyle
Kokusunu senden alıyor
Güzelliğini senden

Bir gül ki, can oluyor canıma

Hâlâ yağıyor gökten boşanırcasına
Deli gözyaşlarım gibi ağlarcasına
Gökler de isyanda haykırırcasına
Aşkımıza ağlıyor bilmesen de

Hâlâ yanıyor ilk aşk hüsranı gibi

Bir aşk hikâyesi bu
Bütün aşklar gibi sıradan
Bütün aşklar gibi ayrıcalıklı...

Köprüler var bu hikâyede
Düşerken serin sulara

Açlığa uzanan yüzlere tafra
Nerede İbrahim, nerede sofra
Kinlere bilenen dostluklar safra
Kudurmuş köpekler salya saçıyor

İnsan kisvesinde binlerce yalak