Çıkmışsam yola sana doğru
Elimdeki tüm inancımı koymuşsam cebime
Ve yoldaysam ben bil ki inanmışımdır
Bir harf eksik kalsa ne olur seni söyleyen dilimde
Son cihadıma çıkmışsam
Son olduğuna da inanmışsam
Kalkılır sabahleyin erkenden
Dillerde düşmeyen Tekbirden
İsmailler yatırılır kıbleye doğru
Kimi İsmail'e niyet eder kimisi de koyunu
Bıçak boğaza dayandı İsmail'de
Aslında ölmek sana varmakmış
Ellerini açarak benden başkası yok demek gibi
Seni koklamak rüzgarlara rastlamak
Sana ağlamak bulutlara dadanmakmış
Yeni öğrendiğim sende bulduğum yalnızlıkların aynasıymışım ben
Gördüğün tek şey ellerimin titremesi midir
Kanmak gibi
Ölmek, çaresiz feryadın eşiğinde
Karakuyu'nun başında bir başına
Herkes kendinden korkuyor
İkindiye beş kalmış
Arabalar peş peşe
İnsan deli midir, veli mi?
Durduk yere deli hiç söver mi?
Ne hayatta yaşayacak yaşı kalmıştır ne de hali,
Övünür mahalle etrafındaki halk, ahali...
Delidir, bilirim; ne yapsa yeridir, derler.
Değneğin ucu kendine deyince: hiddetlenirler!
Bu sana belki ilk belki son serzenişim
Belki dahası çıkar gönlümden belki daha da eksilir gövdem
Bana yabancı gelen bu şiirler, hikayeler, öyküler…
Kaçalım diyorum bu diyarlardan bir daha ölme pahasına
Beni anlamak adına bir kere de olsa ağla
Gözyaşları iyi gelir yaraya
Biraz yeşil ve biraz da mürdüm
Ama en çok gök mavisi
Sonra da biraz gri
Neydi bunlar şimdi?
Ölmek hangi renk, dedi, içimdeki çocuk
Çok düşündüm
Kendimden gitmek istersin
Yine kendime geldim pervasızca
Yalanımla... dolanımla...
Her şair kendine anlaşılır
En iyi şiiri kendisi anlar
-çünkü saçmadır-
Ben yanarım bu şehirde
Küllerimden doğarım ama yanarım
Bıkmışım, usanmışım, ölmüşüm...
Ben daha ne yaşayayım!
Hayatın her kademesinde dibi boyladım
Kalktım etrafıma baktım
Yoktum, hatta yoktunuz hiçbiriniz!
Ağladım ardından sürdüm hep iz
İnsanlar dedim bir hata idi
Rüya görmüşüm meğer, bir kabus yani
Arkandan ağlayan sütunlara ne demeli
Ne söylemeli ağzım ki seni geri döndürmeli
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!