Daha savaşa başlamadan kaybettim
Daha ilk nefesimi almadan
İlk zaferimi kazanmadan
Derinden bir çöküş ruhumda
Sessizlik her bir anda
Her yanımı kapatan
Şimdi sanki sona yaklaşmışım gibi
Umutsuzluğun bittiği yerde
Bir umut var içimde
Bu bir kurtuluş olacak diye
Pişmanlıklar büyüyor içimde
Hani elmas gibi parıldayan gözler vardıya
Şimdi söndüler
Siyah birer boşluk oldu bakışlar
Sadece aldığı kadarını yansıtabilen
Yaşlar bile kurudu içinde
Parıldaman için güneş ışığına ihtiyacın yok
Veya sana yardım edecek hiç bir şeye
İçinde ki doğruluğunla, düşlerinle
Tutukluğunu aşıp, kazanan olup
Son bulacak korkuların
Kaybetmeyi kafandan silip
Sahilde güneşin doğuşunu izledik
Sıcak meltemler eşliğinde
Dalgaların sesi
Bir de onun nefesi
Sıcaktı elleri ellerime değdiğinde
Rüzgar eserken saçlarında
Yağmur yağarken teninde
İçimi ıslatırken:
Dokunuşun ellerime.
İçimi titretirken soğuk ellerin
Saatler geçmek bilmiyor
Hatta dakikalar ve saniyeler
Kalbimin her atışında sen varsın
Rüyalarımın içindesin
Her sabah uyandığımda
Gözümün önüne gelen sensin
Seni tekrar kazanmak için
Yeni bir ben yaratmak istedim
Senin için savaştım ama kaybettim
Ve benliğimi yitirdim
Ve ben hem bensizim hem sensizim
Kaybolmuşum ve kimsesizim
Hayalimde eski bir zamanın mutlulukları
Ne kadar uzak geliyor bir bilsen
Zamanın sıkışıp kaldığı
Bir türlü geçmek bilmediği
Yaşamanın zor olduğu bir andayım
Üzerimden çığlıklar geçtiği
Beynimde ki bütün sistemler çöküşte
Zorlanıyorlar bir kesinliğe
Kalbimde acısı sensizliğin
Tekrarı yok bu bir bütün
Yaşanan hiçbir şeyin
Ve aklım zorluyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!