Ozan Bindebir Şiirleri - Şair Ozan Bindebir

Sevdiğim sen şunu çok iyi bil ki:
Meslek edinmişim seni sevmeyi.
Sevmezsem açlıktan ölürüm belki,
Meslek edinmişim seni sevmeyi.

Ben seni sevmekten sevinç duydukça,

Bu cevri cefanın sonu da gelir,
Ararsında bulamazsın sevdiğim.
Beni ölmez sanma; her canlı ölür,
Ararsında bulamazsın sevdiğim.

Aşkına düşeli sinem ataşta,

Gönülleri fetheylemek maharet,
Özde barış, hâlde barış Pir’imde.
Sevgilere, dostluklara işaret,
Gözde barış, gel’de barış Pir’imde.

Muhabbetin duvarını örünce,

İnsanlar hakkında neler yazdılar,
Hiç haberin yok mu ey Yüce Tanrı?
Din adına ne mezarlar kazdılar,
Gücün mü yetmedi bu güce Tanrı?

Doğumun kaç, yok mu senin vefatın,

Dün akşam senin resmine,
Hasretle baktım, ağladım.
Elim kırılsaydı keşke,
Ateşte yaktım, ağladım.

Unutmak isterken sözde,

Dostlar aklımı yitirdim,
Deli oldum diyemedim.
Ömrümü yedim bitirdim,
Bir sözümü yiyemedim.

Başıma ne dertler açtım,

Kâinattan büyük derdin var gibi,
Günden güne solar, kurursun Ana’m!
Samyeline karşı dağda kar gibi,
Her gün ılgıt ılgıt erirsin Ana’m!

Ben bildim bileli gülmedi yüzün,

Yönetenler; yoksul hakkını her gün,
Yiyecekse eğer barış olur mu?
'Bu bizden değildir, edelim sürgün',
Diyecekse eğer barış olur mu?

Usta öldü, çürük yaptık binayı,

Anımsadım yine her bir anını,
Aldı beni kara düşünce, Baba!
Çalılar çizmişti dört bir yanını,
Saplanıp da kar'a, düşünce, Baba!

Samanlıkdere’den kestin odunu,

Usandım dünyanın türlü derdinden,
Bir acısız ölüm olsa ölürüm.
Ayrı düştüm ana, baba yurdundan;
Bir acısız ölüm olsa ölürüm.

Yavrular sızlanır ekmek olmasa,