Orhan Korkmaz Şiirleri - Şair Orhan Korkmaz

Bir sabahın ışığında, umudu sararak uyanırım,
Her yeni gün, yeni bir fırsat gibi gelir bana.
Bazen yorgunum, bazen kırık dökük,
Ama içimde bir ses fısıldar:
“Yavaş ol, kalbini dinle. Umut, her zaman bir adımdır geride kalanlardan sonra.”

Duygular biriktiririm, sessizlikte kaybolur her biri,
Ve ben, bekleyen bir gölge gibi
Yalnız kalırım gecenin derinliklerinde.
Seninle geçen her an
Bir rüyanın başlangıcıydı.
Ama zaman her şeyi sildi,

Gecenin koynunda, solgun yıldızlar arasında,
Bir rüzgarın usulca geçişi, hatıraların anımsattığı,
İlk bakış,
ilk adım…
o anı hala içimde taşırım;
Seninle başlayan bir yolculuk, kaybolmuş bir zamanın yankısı.

Gözlerinde kaybolan bir dünyanın izleri,
Her adımda ardında bıraktığın hatıralar.
Bir zamanlar sararmış yapraklar gibi,
Bıraktıkça seni, ben de bir yara daha.

Kırık dökük sözler, içimde yankı,

Geceleri uyumayanların,
Gündüze sığmayan dertleri varmış.
Bazı gözyaşları yalnızca sahibine görünür,
Bazı aşklar, tek bir yüreği yakacak kadar ateşe sahiptir.

Sen neleri atlatmadın ki,

Gecenin koynunda ince bir rüzgar eser;
Hatıraların sessiz fısıltısı,
Bir zamanlar yüreklere işlenmiş eski aşkların yankısıdır.
Her damla, geçmişin kırık aynalarında
Kaybolan benliklerin izlerini taşır.

İnce bir hüzün var bu türkülerde,
Karadeniz’in dalgalarında saklı,
Serin rüzgâr, sesler uzaklara götürür,
Tatlı, doyumsuz bir özlem gibi.

Bir radyoda rastladım sana,

Gece, gözlerimde kırık bir yıldız
Her ışık, bir anı, kayıp bir soluk
Bütün zaman, bu anın içinde kaybolmuş
Ve ben, suskun bir gölge gibi seni arıyorum.

Yollar, bilinçsizce döngüde dönüyor

Rüzgâr, alevleri savurdu sessizce,
Bir çölün ortasında kaldı dilim.
Sen, uzak dediğin o kum tanesi—
Ben, kavrulmuş toprak, susuz bir iz.

Gecenin koynunda yıldızlar söndü,

Bir toprak, sanal da olsa, gerçek gibi hissettirir,
Lucas2 derler adına; cesareti sınar, umudu verir.
Burada yıldızlar yakın, gökyüzü sonsuz,
Hayal ile gerçek, bir arada buluşur.

Adımlarını atarken hisset toprağı,