Orhan Hatıl Şiirleri - Şair Orhan Hatıl

osman elinine 3 kilometre civarı
trenimin önüne taş düşmüş
yüreğim ıssız
rotar yapmışım
yorgunum
dağbaşı kalmışım

bu yalnızlık durmadan
durmadan bana yalnış sözler söyleten dünyada

üstüne bastığım sabırsız ayaklarım ve ben
kocaman ucurumdayım ,kokusu havanın rüzgarsız
bir tüy düşer çiğerimden uzakta bir yere

soğuk bir siper yüreklerde
kan ve nefret insansızlığa
topraklar alev parcası
banada söyle son doğan güneş
bu yıkıntı şehrin dualarının kayıplarında
sırtımızdan vurulmadan

buğulu göz yaşlarım çoktan beri saklı
yalnızım
ismini bile unuttuğum yerlerde seni anıyorum
korkuyorum
gece yamurları yıkarken kirpiklerimi
sesizliğe saklanıyorum

hikayemiz
ısıtan güneş tenimize girmiyordu
yaza küsmüştük
yalnızlığımıza bürünmüştük
kondurma bana ateşini tutsak gözlerim
deli, deliyim

sabreyle kal
çok geçti zaman, dinlenmez
karanlık kuytulu acım
didindiğim akşamlarda kavuşmayı istediğim

hasret dedikleri bir çemberde döner durur

önce yorgunluk
sonra uyuksuzluk
keskince düşünce hayat
yak gitsin derken
sabıra bağlandık
gittik

seni sevmek yarım kalmaktı
hep düşünmekti
seni sevmekti yanıltan dünyamı

düş kırıklığı tutsak yaşamımda
riya dolu bir haykırışımdın

kimse bilmez korkusuz sancılarımı
bir kadını öpmek gibi yalan oldunu şehirlerimin
kadıköy üzeri serseri ve aylak bir gezici bedenim
sus sevdiğim dediğim
tüm yalanlar uğruna
vurulduğum sahte düşler var benim

şehrin bütün hayaletlerinden sınıyorum yalnızlığa
bırakımıyorlar kara sevdam beni bu ürekekçe kaçışlar
bütün hayaletleri beni istiyor biliyorum
düşleri sensiz olan tatsız dünyalara

bırakamam seni bildiğim tek şey bu belkide