Orhan Hatıl Şiirleri - Şair Orhan Hatıl

kadın ağladı
içinden bir şeyler koptu delikanlının
hüzün üstüne hüzün
yamur ve kar suyu gibi sırılsıklam
ağlayan bir çok kadın görmüştü
bu kadını gözleri titriyordu

sahil cafe destanım benim
çareler merkezimin hüzünlü durağı
şahin bakışlı dilber uçur beni bilinmeyen yerlere
sahil cafe tortulu ve küf dolu
kankırmızı öfkeleri yazıyorum burda

bırakın beni kendi halime
çok düştüm kalktım yoruldum artık
sesizliğin sesiyim şehirde

zaman zaman
hayret ettim kendime

yıldızlar uzaktır
sen yalınsın mısralarda
toprak olabilirsin benim için
sonunda ona gidecez

yıldızlar uzaktır

asla gökyüzü olmayacak sensiz mavi
bütün merhabalar yalnız
ürkek bakışlarımızda ayrılık
yol bitmez sanki
ömrü hayatında insanın
söz bitmez

Şimdi beyaz sayfalarımı çıkardım
Ordularında tarih Türkiyem
Bir kurt bakışı ve bir zaferdir
Mustafa kemaldir Cumhuriyet

Kafkas cephesinden sonra çanakkkale

Anne şizofren oldum ne olur
güllerin bittiği topraklara gideyim
terk ettikçe yakınlaşıyor bu şehir
ezildikce küçülüyor yüreğim
Anne ne olur gayrı dedem topraksa
ben yaşayan gurbetçi dünyada

bozlak yaylasında değilim
göz bebeklerim sisli şehirlere alışmış
yıkıntı mahallelerin adamlarıydık
tıraşlarımız kısa
sert adam rollerinde yaşadık
senin ellerin küçücük

donuk gözleri baktı etrafa
oturaklar rahatsız etti
kilometreler gittikce azaldı

benmiydim yoksa tutarsız bakışlarındaki
sarı saçları dümdüz

Zonguldak dostsuzum bu günlerde
Yamurlar ve lağvarın dumanı boğmakta ruhumu
Martılar soğuktan evlerine sığınmış
Geceler deniz fenerleri vuruyor paslı tren vagonlarının üzerine
Ocaklarda ölen işçilerin ruhları dolaşıyor rat tepelerinde
Soğuk rüzgarlar geliyor rüzgarlıdan