Orhan Hatıl Şiirleri - Şair Orhan Hatıl

herkes bu terkedilmişliği
hikaye sanıyordu
yorgundum

ayazdan donmuştu ellerim
bir damla bile akmıyordu

bizim sokak her gün batımı yalnız
kediler ve fareler var sadece
merdivenlere dutlar dökülmüş
ilkbahar karıncaları toprakta
taş betonların arasındaki son topraklarda
eski kendini koruyamazken

öylece baka kaldım
bir kuruş etmez aşklara
bayırları yorgun çıktım,gül veremedim sadık olan ellere
koşmak istedim ölüme gidercesine yitirilmişliğe
sokak çocuğu gibiydim her an her şeyde nefretin sillesinde
bir o kadar haklıydım dünyanın çilesine

metropol uyumakta
buz kıran gecede,soğuk tenimde
bir adım ilerde sensizlik
devam eder gider bu durgunluk
kurgusuzluğunda siyahlığımın
liman yalnızlığında

Bu rotasız yalnızlık
gemiler köhne dualar kayıp
susturamadığım her yönde
kudurmurmuşcasına gelen bir deniz
sızar düşler yamurlar tavanımdan
kırılmaz ne bir keder ne bir umut içimden

toz toprak yutmuşum açıklanmaz idealler arasında
buruk sevinçlerle dünyaya ortak olmuşum

sana gelmişim
öyle yalnız ve kederli
kalmam gerektiğinde gitmişim

kuzeyin oğlu
vay karadeniz düşlüm
balıkçılar bu aşk şarkılarını yakalarda

ve bizi
ve beni kimse anlamaz senden başka karadenizim

mutlaka gelmemi beklemelisin
nerdesin
şuracıkta ölsem kimse mezarımı bilmeyecek

demir çitli yollarda özgürlüğün mahkumuyum
çam ağaçları yogun görünüyorsa

tek yolllarda
karanlık musallat olmuş
bitap düşlere
severken yalanları
düş konağı olmuş
söz olmuş

vücuda geldi her şey
karayolları hüznünde yoksulluk
varıp gidemediğim parçalandığım hayat
ama
sabretmeyi öğrendik usta
kırıldık