Ömer Dilsöz Şiirleri - Şair Ömer Dilsöz

Janda! ...
Dengê şevê bi ser min de tê;
Xew diçe ji welatê min.
Li ber pencereyê tava heyvê,
Hêdî hêdî xwe davêje oda min.
Û hingê;

….hilbijartina mirov a dilînî kesayetiya mirov dide dest

Li rûyan dinêrim. Li rûyên mirovan. Li veşarteya rûyistana rûyan digerim. Xemgînî, hezkirin, nefret û xem hemû di rûyê mirovan de veşartiye. Belkî jî nepenîtiya mirovan tev xwe di rûyê mirovan ê nepenî de veşartibe… Lê her rûyek rastiyek e. Di nava ew qas rastiyan de li rastiya xwe digerim. Hingê dibêjim gelo rastiya min di kîjan rûyî de veşartiye? Rûyê ku ez lê digerim rûyê kê ye? Hingê careke din dipirsim, “Gelo ma mirov mecbûr e ku li rûyekî bigere?

Stalayta hestên min li rêgeheke vala dizivire û digere. Diçe. Di nav ew qas rastiyan de li rastiya xwe digere. Rastiya xwe di rûyekî zelal de… Di rûyekî ku rastiya min lê niştiye de. Di rûyekî mê yê ku rastiya min lê veşartiye de li rûyê xwe yê nepenî digerim. Ji ber ku rûyê hezkiriya mirov rastiya mirov a kûr e. Kesayetiya mirov e. Kûratiya hest û zîhna mirov e. Hemû çal û hîmên zîhn, hest û ramanên mirov di rûyê xweşdiviyê de veşartine. Mirov ji kê hez bike mirov wisa ye. Mirov çawa hez bike rûyê mirov ê nepenî visaye. Hezkirî rûyê mirov ê veşartiye. Ji ber ku hevyar ji axa hev in; wisa, heçko bi heman axê hatine hevîrkirin. Ji ber ku havênê hezkiriyan ji heman riwêştê ye.

Ji bo ku min bikariya ji keça kurd re bigota
‘Ji te hez dikim’
Divê ez hînî zimanekî dîtir bûma
Divê min tûvilekî dîtir li xwe bipêça
Xwîna xwe,
Goştê xwe,

hestên min wekî mizrahekî
li dora xwe dizivirin
wekî derwêşekî Mewlewî
dizivirin û hey dizivirin
li beramber,
li seranser,

Divê ez vebêjim;
Hemû xewnên xwe
Ji bayê spêdeyan re
Kîte bi kîte...

Divê ez rave bikim;

Serma... sarî... sarbûn... Gelek zehmet e ku mirov li bin hetavê bicemide û di çilê havînê de bi taya sermayê bikeve. Aha çûyîna te jî wisa bû! ... Tezingeke sar bi ser giyanê min de bire xwarê. Xwêdan da hemû laşê min; xwêdaneke sar. Û xwîs bûm ez li cihê xwe. Gotinek bi tenê jî ji zimanê min danehisî. Ez cemidîm û tirseke mezin xwe berî nav ruhê min da... Êdî demildest min her tişt xalî dît... her tişt vala hate pêş çavên min: Xweza; çiya, daristan, rûbar, asiman; stêrk, heyv, roj û mirov... Hemû heyîn, hemû tişt li pêş çavên min qulipîn ser dîmeneke şêlû. Hingê hilmeke sar giyanê min vegirt û min xwe di nava heft milyar însanî de bi tenê rabihîst... Hingê bi pistepisteke nizm çend rêzik ji ser zimanê min daketin xwarê;

Rabe dilo,
dereng e
roj çû
bext nemaye

Li ber pencereya dilê xwe rûniştime. Li derveyî xwe dinêrim: Pîvok şîn bûne. Bihar di kamlana xwe de ye. Lê dilê min bi tirşebayekî xemgîn re dikeve xirecireke kurtedemî. Ji nişka ve kuleke nenavkirî tê û li ser dilê min rûdine. Ruhê min diêşe. Dilê min xwe bi sêdara çavên te ve dadileqîne. Dilê min întihar dike! ... Xwe dikuje. Hingê pîvok hêdî hêdî li bin sîbera sêdarê diçilmisin...

Of bêbextiya dinyayê of!

Biskên te yên rengçiya li ber hûnebayê biharê dihejin li hinda sêdarê. Dilê min bi sêdarê ve helawîstiye û xwîn jê diherike ser axê, ax digirî û ji rondikên axê pîvok serê xwe radikin. Bi xemgîniyeke sar rondikan dimêjin. Rondik ji cihê kul tên, lewma ev kulên ku ji dilê min ê daleqandî yê birîndar derdikevin li rehên pîvokan belav dibin. Ew dinalin. Stûyê wan dikeve ber û pîvok careke din hêdî hêdî diçilmisin... Dilê min întihar dike li ber sêdara awirên te.

Strana evîna min;
Ji dengekî kelegirî,
Çend peyvên zîz,
Wekî dilopa ava keviyan
Zelal,
Lê tijî merem...

Sar bû sêla jiyana min
Vemirî
Temirî
Xezikî di nav de evîna min
Ciwaniya min
Umrê min

Tu (xwîsa gorê)

rûbarên xeman diherikîn li ser dilistana min
rûpelên dîrokê xwe vedikêşa ji ber pênûsê
zeman ziwade bû li ber hilavêtina dilê min
tu diçûyî û vedigirt kêlika gora min xwîsê