Ömer Dilsöz Şiirleri - Şair Ömer Dilsöz

Har bûne hestên min ên serberdayî
Li sînga min dikutin
Wekî masiyekî ku hewl dide xwe ji tûrê bavêje der
Lê li hizrên min dialiqin
Dest pê dike hingê lêkdaneke bêmefer

Bilmem ki
yüreğimin hangi kuytu köşesinde arasam...
hangi yalnızlıklarda
hangi seherin gelmeyecek umutlarında
bilmem
hangi sessizliğe sorsam O'nu

Piştî te,
Kaniya gotinên min miçiqî,
Sohbetan tama xwe winda kir.
Êdî ez nema çûm ber awêneyê,
Nema kenî nava çavên min
Êdî min kelecan ji bîr kir.

Heke dil, dil bûya;
Dilê wêran bê rik û bê kul bûya
Minê dil bikira warê jiyanê
Gulistana hemû rengên gulan lê

Heke dil, dil bûya;

Lûleper
Li beyarekê, li taldeyeke veder
Bi kîjan êşê vedihewînî bêhna xwe
Ji kîjan keserê,
Ji kîjan rondikê,
Ji kîjan dilopa xwînê;

dilên me yên şikestî,
bi tîna jivaniya biharekê
her riyan dipên.
lewma êdî çavan,
xewên şevan
li xwe herimandin.

Dilê min dinale,
bêhal im.
xwîn dikeve ser kezebê,
diqehir im,
naxêr, xwerû qehr im!

Nameya min ji çiyan re. Ji bêhna axê, ji dengê avê, ji tîna rojê re… Nameya min ji evîndara min re. Ji gula çiyan re. Ji stêrka berbangê re. Ji ava ber keviyan re. Ji axa ku ew girtiye nava xwe re. Ji axa ku bêhna wê jê difûre re. Ji wan kulîlkên li ser girê axê şînhatî re… Ji wê re… Ji çi tiştê ku bêhna wê, tîna wê, pêjna wê jê tê re! ... Ji dilê min re; ji dildara min re…

Çiya bilind in û li çiyan dinêrin.
Qontêra çiyan tev bi zinar û şikêrin
Danê sibehan heta danê êvarî
Min çav bi rêka te ve kor kirin

Zaroktiyê min gelek meraq dikir ka li pişt çiyan çi heye…

Ji nav deman derketibûm, ji nişka ve di navbera xîçikeke zirav a hizr û ramanan de gihîştibûm zaroktiya xwe. Gava ku ez hêj zarok bûm her dem keserek di dilê min de hebû, difikirîm; gelo li pişt van çiyan çi heye? Lê ev kesera xwe her dem min di dilê xwe de veşartibû. Gelek caran ji mezinan bihîstibû ku li pişt van çiyan hinek çiyayên dîtir hene û li pişt wan hinekên dîtir; li pişt wan jî mirov dijîn. Min ew mirov gelek meraq kiribûn.
….
Lê dem û dewrana dinyayê ez mezin kiribûm; çawa ez ew qas zû mezin bûbûm ez qet pê nehesiyabûm. Lê êdî ez derketibûm pişta çiyayan û l inik mirovên dîtir ewên ku di zaroktiya xwe de min gelek meraq dikirin. Min berê ew mirovên bajarên mezin di hişê xwe de gelek cuda hesibandibûn; min li pêşberî wan ji xwe şerm dikir. Gava ku wan tiştek ji min bipirsiya zimanê min bigirê dihat û ez gelale diaxivîm. Min ew li ber çavên xwe gelek mezin kiribûn û min dixwest ku ez jî wekî wan bim. Min gelekî çavdaniya wan dikir.

I

Binoş dilo binoş
Ji jehra jiyanê
Kulên mezin
Li ser destê yarê bila bibin şerava heyatê