Elveda deme zamanı geldi,
Kapandı artık tüm ışıklar.
Demir alma günü geldi,
Beni bekler yeni limanlar.
Defalarca denedik, olmadı,
Süzülmesin gözlerinden yaşlar.
Bıraktığın boşluktayım şimdi.
Bir kaç antidepresan adımlarıma eşlik ediyor.
Karanlık sokaklarda elimde ne bir kandil
Ne de bir mum var şimdi.
İnsanların kahkahaları mutsuzluğuma nispet edercesine sürüyor.
Neredeyim ben?
Yok denecek kadar azım şimdi,
Bitmek bilmeyen bir kabusun içinde...
Meyler bana dost,
Aynalar düşman.
Gündüzler yok,
Geceler karanlık.
Utangaç tavırların ve sessiz bakışların…
Dilim varsa da söyleyebilsem,
Ne çok şey anlatıyorlar bana.
Yüzünün güzelliği her sabah günüme doğuyor,
Belki de hiç batmamak üzere,
Ne bir şairin kalemi
Eski sessiz bakışların yok artık ela gözlerinde,
Kaybedecek de olsam bir yolum vardı sende.
İki çift göz vardı birbirine aşkla bakan,
Paramparça oldu avuçlarımda mavi tokan.
Düşünüyorum seni sensiz geçen sensizlikte,
Artık yazamıyorum.
Gitmiyor ellerim kağıda, kaleme.
Bileklerimde derman,
Parmaklarımda istek yok.
Kelimelerim, cümlelerim, mısralarım..
Birer birer yok oldu hepsi.
Her gece seninle bitiyorum sevmeyi,
Her sabah seninle başlıyorum sevmeye.
Kalemimden cümleler,
Kalbimden tatlı ezgiler,
Hep sana koşmak ister
Arsız ve sabırsızca.
Şiir ol istedim;
Bir gece ansızın aklıma gelen,
Günün ilk saatlerinde kağıda düşen...
Bir anda yok oldun.
Herkes gibi.
Herkes sen gibi.
Yanında olsa da başka birisi,
Tutsa da elinden iki küçük çocuk,
Beni unuttuğunu düşündüğün anda,
Beni unutma.
Bu bakışların bir anlamı olmalı,
Öyle bir anda bitmemeli.
Sonsuza kadar sürmeli
Ya da derhal bitmeli.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!