Ağlıyor gök ağlıyor
Yağmurlu ağıtlar
Ağlıyor dağlar başında oturan kaya
Oyalı mendil mehmedin cebinde
Sis bağlamış gökte bulut
Unutulmuş dua
Çaresiz bir kalbin çığlığını duyar gibiyim
Körkötürüm yusufçuk
Bir uçurum kenarında duran bir çiçekten not
Keşke! Çaresizliğini öldürebilseydin
Arkasından itip
Hiç bir el uzanmıyor artık
ŞİİR IRMAĞI! !
Nice ırmaklar aksın şiirlere doğru
tutsak kalplerin aşk sabahında gidilen
Ilıman köy kokulu yollardan
Bir öykü taşır eylûl yüzünde
Parmağına sarı halka yüzükler
Eskitmiş pantolonu aşka soyunmuş kadifeden
Montunun cebine düş kırıkları çekili sol yanın fermuarı
Dar gelir geçen yıldan kalan anılar
Küçülmüş bir beden
Nasıl kıyıp gideriz bilmem öte tarafa
her sevincinde sonunda kış düşüyor
yeşil fistanlı fesleğende süren yaprak
şafakta düşen çiğ tanesi gecesinde pembe düş
şu kiremitleri dağın yamaçlarına yaslanan kulübede
bacasında tüten duman
Hoşlanıyorum her sabah uyandığımda
oldum olası bu hüzünlü halimden
ıssız tepelere çorak topraklara benzetirim
kendimi yaşamın içinde: gözlerimde
mevsim renklerine boyanır ve hasret
yakar; uzaklarda bir bahçe çiti, ilişir gözlerime
Şu yitip giden yıllara acırım,
ağlamakla, inlemekle, ne yazık, çözüleği yok işin:
gözyaşları ıslatır durur dizi dizi düşüncelerin
sıradağlar gibi felâketler ardarda geliyor
zalimler pusu kurmuşlar, yedikçe ekmeğini semirdiler
Onlar bizim insanlarımız
Elleri nasırlı
Yüreği kırk taştan geçip giden su gibi temiz
Bakışları buğulu gözleri cam gibi saydam
Sırtını toprağa dayamış
Bir çınar dalı gibi
Her şiir beni seni hatırlatıyor
Biraz hüzünlü satırlarında akşam gibi gözlerin
Karanlık kıyılarda yıllar ölüyor içimde
Bir tek senin anın nefes alıyor içimde
Sol yanımda saklıyorum
Bütün sevdiklerimi
Yürekte çöreklenen insafsız acıların
Günyüzüne kavuşur seninleyken geceler
O kalabalık kentlerde yoksul köy yerlerinde
Bitip tükenmeyen zorluklarla yaşarsın
Açlığa karşı koyar küçücük tarlasından
Besler çoluk çocuğu topladığı hasattan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!