Nurşen Alıcıer Şiirleri - Şair Nurşen Al ...

Ne bileyim
Sanki iyi gelecek gibi sesin
Bunca şiddet ağrısı
Bunca zulüm kokusu içinde
Unutmuşken...
Bir kuşun

Bir türlü zamanla birlikte yol almayı öğrenemedim.
Hep zamanın gerisinde kaldım.
Sanırım en büyük hatam da bu oldu.
Keşke, ben de zaman gibi
Hiç ardıma bakmadan geçip gitseydim.
Beni, hep bu geri dönüşler mahvetti.

Sanki kafamın içinde doğurgan bir tanrı var
Düşünen bir ben değilim,
Bir çok ben
Hepsi de birbirine yabancı
Hiç, ama hiç susmuyorlar
Sürekli benle bir kavga

Ben hep uzaktan sevdim
Yakından sevmeyi hiç bilmem
Korkarım birini yakından sevmeye
Ne olur, bana bu kadar yakın durma.
Ellerini tutsam
Ya ellerim, ellerinde kaybolursa.

Sana sarılıp
Kokunu içime çeke çeke
Veda etmek isterdim
Hiç değilse
Benden bir damla
Gözyaşı kalırdı gülüşünde

Aslında ben,
Seni çok kalabalık severdim de
Yalnızlığıma denk geldin
Yalnız seni sevdim

Demli bir çay kıvamında
Akıp gidiyor gözlerimden yüzün
Sesin ki çoktan silinmiş uykularımdan

Kanıyorsun...
Kalbimden parça parça kopup

Kim bilir
Belki bir gün
Yine yolun düşer gözlerime
Bir gülüşlük dönüp bakarsın
Kalbim çiçek açar

Ne karanlık
Ne de sessizlik
Geceyi koyulaştıran
Uykularımı darmadağınık eden
kanter içinde bırakan yüzümü

''An geliyor, gidiyorum senden, ama en çok da kendimden…''

Ne zamanını doldurabiliyorum, ne de yüreğini.Hep, bir başka hayatın gölgesine düşüyor; yüzünün bana saklı tarafı. Birileri duysa, başını önüne eğecek, yüreğin geliyor aklıma. Suskunluğun, sessizliğin ve belki de hiç yaşanmamışlık.


Aynada kendime bakıyorum