belki dedim
bellki de ansızın geliverir kimbilir
pembesini yitirdiğim gece mavisi
yalnızca umuttu işte
belki dedim geliverir
ansızın
Sahi, siz de yazmıştınız değil mi
Benden bir kaç hüzün hikayenize
Sevişme tadında
Sonra birlikte kapatmıştık ışıklarını sayfaların
Ben uyumuştum
Siz gitmiştiniz
Çok önceydi
Önceden biraz sonra
Dışarıda kar yağıyordu
Soğuktu hava
İçeride gülüşün vardı
Yeni demlenmiş çay
Belkileri
Silip atıyorum aklımdan
Demin söylenmiş
Bütün sözleri
Yırtıp dudaklarımdan
Suskunluğumu diriltiyorum...
‘’Ve anladım ki insan, hep kendine insanmış… Yalan yok! Mutluluk; bencilliğin en yakın arkadaşıymış…’’
Ömrün yarım kalınmışlığı vurur demini yokluğa
Sahibini tam bulmuşken, kalbin duruşu
Ölümcül umutlar…
Aylardan haziran
Bir Şubatın boşluğundan doğan
Bahçemizde ebruli
Akşamüstü çiçekleri
Kırgın
Solgun
Ne çok ağlamışım
Üstelik en erken saatinde yaşımın
Ne çok tüketmişim kendimi
Kendimden bihaber…
Nasıl geçmiş habersiz
O güzelim yıllarım
Elenisa!
Gözlerinden dökülen bütün aşkları / Yıllarca
Kalbimin içine sakladım
Kalbim!
Ah, zavallı kalbim
Aklından büyük hayatlar geçerken,
Yüreğinde kanayan dar zamanlardı
Hep küçük geliyordu iri gövdesine mutluluk
Korkuyordu ellerini tutmaya
Sanıyordu ki
Acıyacak bedeni
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!