Nuri Can Şiirleri - Şair Nuri Can

Yükledin yükümü gurbet ellere
Dur diyen olmadı ah anadolum
Kor düştü yanıyor bak yüreklere
Su veren kalmadı vah anadolum

Dalımda bir heybe gözyaşı dolu

Munzur'un Küskün Çiçeğine

Siz bir küçük dağlı kızdınız
yavru bir ceylanın
gözlerinde ağlarken gördüm sizi
munzur’un tepesinde

Ardımda bırakıp ayak izlerimi
hayallerimi savurup rüzgarlara
acılarımı aldım sırtıma gidiyorum işte
yok verilecek hesabım kendimden başkasına
dolana dolana tutunup uçurumlara gidiyorum
ardımdan hicran düşse de baharlara

.



Ben bir kızım anadoluda
doğmadan sönmüş yıldızım

İnsan ömrü yaprak gibidir
önce filiz verir yeşerir
sonra dalında
tek
tek
dökülüverir…

Isıtan ışığımsın, inadına sevdam
bitmeyen kavgam
gitme gönlümün güneşi
bir bozkır ıssızlığı gibi
bu şehrin karanlık sokaklarında
bırakıp gitme beni

İçimde bir şeyler eriyip gidiyor her gece
sancılı ve sessiz
akıp gidiyor bilmediğim yolculuklara
suskularla örüyor alnımı zaman
ah aldığını geri vermiyor yıllar

Karanlık gecede mehtabım olsan
Süzülsen o hayal sessizliğinle
Dilinde nağmeler elinde keman
Okşasan ruhumu güzel sesinle

Özge canım olsan gönül yoldaşım

Bir tomurcuk misali açıvermeliydin gönlümde
ışık getirmeliydin hayatıma, renk getirmeliydin
sessizce girivermeliydin hayallerime, fark edemeden
gülüvermeliydin bana sevdalı bir bahar gibi

Sevgini sarıp rüzgarların kanatlarına

Dünya mutluluğa, ben sevgine doysaydım

Nine'me